Główne cechy poezji Leopolda Staffa

W poezji Leopolda Staffa uwagę zwracają następujące cechy:

  • – spokój,
  • – równowaga,
  • perfekcja formalna,
  • pochwała życia – mimo towarzyszącego mu cierpienia (inspiracją są tu poglądy Franciszka z Asyżu),
  • witalizm (kult energii życiowej) oraz aktywizm (postulowanie przyjmowania czynnej postawy wobec życia) – zaczerpnięte z filozofii Fryderyka Nietzschego i Henriego Bergsona,
  • sięganie do tradycji chrześcijańskiej oraz antyku grecko-rzymskiego,
  • stoicyzm,
  • zanurzenie w polskim odrodzeniu spod znaku Jana Kochanowskiego, a także we włoskim renesansie,
  • pojmowanie sztuki jako wcielenia doskonałego piękna,
  • głoszenie mądrości, która jest gwarantem dojrzałego człowieczeństwa – jej źródło to szeroko pojmowana kultura humanistyczna,
  • uwznioślenie zwykłości – podejmowanie za pomocą wysokiego stylu tematów, które mogą wydawać się niegodne poezji (np. praca chłopa na roli, opis gnoju),
  • odtwarzanie uniwersalnych prawd życiowych,
  • godzenie paradoksów – np. przekonanie, że radość z każdego dnia życia nie wyklucza cierpienia, gdyż jest ono ludzkim doświadczeniem (Jerzy Kwiatkowski nazwał Staffa „poetą paradoksu”),
  • wykorzystywanie lapidarnych, aforystycznych formuł i puent.

Ostap Ortwin, interpretując twórczość Leopolda Staffa, stworzył termin „staffizm”, który oznacza ogół cech charakterystycznych dla poezji autora Ścieżek polnych.

Dodaj komentarz