Natalia Dąbrowska

Radość pisania – interpretacja

Poproszona przez jednego z czytelników Poczty literackiej o podanie definicji poezji, Szymborska napisała: Definicja poezji, w jednym zdaniu – ba. Znamy co najmniej 500 cudzych, żadna nie wydaje się nam dość ścisła i pojemna zarazem. Każda wyraża gust swojej epoki. Wrodzony sceptycyzm powstrzymuje nas przed podjęciem nowej próby określenia. Ale zapamiętaliśmy ładny aforyzm Carla Sandburga: „Poezja to dziennik pisany przez zwierzę morskie, które żyje na lądzie i chciałoby fruwać. Ujdzie przez chwilę?”.  [cyt. za: Radość czytania Szymborskiej, red. J. Illg, wyd. znak, Kraków 1996, s. 176.]

Kobiety Rubensa – interpretacja

Przed rozpoczęciem analizy „Kobiet Rubensa”, warto zacytować słowa Grażyny Borkowskiej, badaczki literatury: Tym, co przynajmniej na pierwszy rzut oka decyduje o oryginalności poezji Szymborskiej, jest specyficzne usytuowanie podmiotu lirycznego. Głos poetki często zadziwia i zaskakuje, ponieważ dochodzi z miejsc nieprzewidzianych – z kąta sali, zza kulis, z muzealnej gabloty, z rynsztoków wielkiego miasta, z wnętrza snu, głębi wody. Poezja Szymborskiej to skromna glosa na marginesie wielkiej księgi świata, szósty akt dramatu, rewers malarskiego obrazu. [cyt. za: G. Borkowska, Szymborska eks – centryczka [w:] J. Jarzębski, Cz. Miłosz, J. Łukasiewicz i inni, Szymborska. Szkice, wyd. OPEN, Warszawa 1996, s. 55.]

Głos w sprawie pornografii – interpretacja

Wiersz „Głos w sprawie pornografii” pochodzi z tomu Ludzie na moście (1986). Jest to przykład poetyki negatywnej, opartej na przekształceniach systemu frazeologicznego. Formuła utworu oparta jest w zasadniczej mierze na antyfrazie, która ma za zadanie doprowadzić odbiorcę do stawiania pozornie adekwatnych interpretacji własnego sensu. Wszystko to dzieje się za sprawą pewnej gry, polegającej na wykorzystywaniu przyzwyczajeń zarówno językowych jak i świadomościowych publiczności literackiej. Granie z czytelnikiem rozpoczyna się już na poziomie tytułu – mogłoby się wydawać, że poetka chce zabrać głos w sprawie przemysłu erotycznego. Jednak nic bardziej mylnego!

Cechy twórczości Wisławy Szymborskiej

Wisława Szymborska jest wybitną polską poetką. Znakomita twórczość przyniosła jej w 1996 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Wiersze artystki stały się jej wizytówką, znakiem rozpoznawczym. Szymborska wypracowała bowiem bardzo charakterystyczny i niepowtarzalny styl. Pod względem tematycznym jej utwory ewoluowały na przestrzeni lat.

Wisława Szymborska – biografia

Wisława Szymborska (ur. 2 lipca 1923 r., zm. 1 lutego 2012) – właściwie Maria Wisława Anna Szymborska, polska poetka, felietonistka, eseistka, tłumaczka, krytyczka literacka. W latach 1945 – 1948 studiowała polonistykę i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1953 – 1966 była redaktorem działu poezji w tygodniku „Życie Literackie”.

Veto albo nie pozwalam – interpretacja

Wiersz „Veto albo nie pozwalam” pochodzi ze zbioru Moralia i jest przykładem liryki patriotycznej – typowej w twórczości Potockiego. Moralia to zbiór, nad którym poeta pracował pod koniec swojego życia. Uważane są one za jeden z najwybitniejszych dzieł Potockiego.

Nierządem Polska stoi – interpretacja

Utwór „Nierządem Polska stoi” zalicza się do liryki patriotycznej. Jest to typowy wiersz, jeśli chodzi o twórczość poetycką Potockiego. Poeta piętnuje w nim egoistyczną postawę szlachty i ukazuje, do czego doprowadziło nadużywanie przez stan szlachecki wolności. Utwór jest gorzki w wymowie, przepełniony żalem i krytyką ówczesnego stanu Polski.

Zbytki polskie – interpretacja

Wiersz „Zbytki polskie” należy zaliczyć do liryki patriotycznej. Ten typ liryki jest typowy w twórczości Potockiego, szlachcica bogobojnego i czynnie zaangażowanego w życie społeczne. Podmiotem lirycznym utworu jest obywatel – zapewne szlachcic – który wypowiada się krytycznie na temat postawy rodaków. Głównym tematem utworu czyni przywary Polaków, przede wszystkim ich chciwość i dążność do życia w zbytku – co nie zawsze zgadzało się z ich rzeczywistym majątkiem.

Cechy twórczości Wacława Potockiego

Wacław Potocki (ur. 1631 roku, zm. W 1696 roku) – polski poeta. Był szlachcicem- ziemianinem z rodziny ariańskiej (syn Zofii, siostry przyrodniej S. Przypkowskiego). Przez całe życia pracował na roli. Uczestniczył w życiu publicznym na skalę powiatu: pełnił urząd podstarosty bieckiego (1667–1674), sędziego grodzkiego w Bieczu (1674), podczaszego krakowskiego (1678).

Zostawcie nas – interpretacja

Utwór „Zostawcie nas” stanowi specyficzny apel zbiorowego podmiotu lirycznego, stanowiącego głos pokolenia, które przeżyło wojnę, do pokolenia młodszego – tych, którzy nie pamiętają zdarzeń z lat 1939-1945. Uporczywie powtarzane polecenia „zapomnijcie o nas ” i „zostawcie nas”, otwierające utwór i spinające go klamrą, są jednocześnie napominaniem, skargą, krótką, smutną opowieścią, ale też pamiątką po ludziach, którzy doświadczyli traumy II wojny światowej, dlatego utwór ten wydaje się być bogatym w znaczenia.