Apokalipsa według świętego Jana to ostatnia księga Nowego Testamentu i tym samym ostatnia księga całego Pisma Świętego – najważniejszego dokumentu duchowego chrześcijaństwa. To klamra kompozycyjna spinająca cały zbiór świętych ksiąg, opisująca jak świat powstały w Księdze Rodzaju ma dobiec końca. Jest to bardzo metaforyczna wizja pełna symboli, których nieraz nie sposób pojąć bez specjalistycznej wykładni badaczy. Apokalipsa nie jest więc dosłownym opisem końca świata, a jedynie oddaniem pewnego nastroju duchowego, jaki – według objawienia świętego Jana – ma temu momentowi towarzyszyć.
Apokalipsa według świętego Jana – streszczenie krótkie
Apokalipsa według świętego Jana rozpoczyna się zwrotem autora do poszczególnych kościołów chrześcijańskich na bliskim wschodzie. Chwali je za wytrwałość w wierze, lub gani za niewystarczające miłosierdzie i cześć oddawaną Bogu. Następnie przystępuje od do opisania wielkiej wizji, która miała mu zostać przekazana przez anioła. Na początku Jan widzi tron Boga otoczony przez anioły oraz starotestamentowych proroków. Oddziela go od ziemi morze kryształu. Na jego kolanach spoczywa księga, która jest zamknięta siedmioma pieczęciami, które może odtworzyć tylko Chrystus.
Wraz z przełamywaniem kolejnych pieczęci, na ziemię spadają kolejne kataklizmy i nieszczęścia, na czele z czterema Jeźdźcami Apokalipsy. Zatrute zostają rzeki, umiera roślinność i zwierzyna, gwiazdy zaczynają spadać na ziemię, nastają susze, a ludzi dręczą rozmaite choroby i głód. Smok, utożsamiony z Szatanem, zaczyna szaleć na ziemi. Powołuje do życia morską Bestię o siedmiu głowach oraz Antychrysta, który mami ludzi fałszywą religią. Opisywana jest wielowiekowa walka Szatana, czyli bestii i Antychrysta, z Kościołem, ukazanym jako Niewiasta Obleczona w Słońce i Księżyc oraz jej dziećmi, czyli wiernymi. Opisany jest też upadem Wielkiego Babilonu, ludzkiego imperium, przepełnionego przepychem, rozpustą i grzechem, którego stolica płonie, dając kres panowaniu człowieka na ziemi.
W końcu dochodzi do ostatecznej wojny pomiędzy aniołami i demonami, którą zwyciężają siły dobra. Bestia i Antychryst zostają strąceni do jeziora ognia, a Smok spętany i uwięziony w czeluści na tysiąc lat. Tyle trwa pokój i szczęście na ziemi, później zaś Szatan uwalnia się i rusza ze swoją armią do ostatecznej wojny z Bogiem, który jednak wygrywa spuszczając na Szatana ognisty deszcz. Szatan zostaje wtrącony do jeziora ognia, gdzie ma pozostać już na zawsze.
Następnie odbywa się Sąd Ostateczny, w czasie którego Chrystus decyduje czyje imię ma być zapisane w Księdze Życia, a kto ma być potępiony na całą wieczność. Po tym wszystkim zapanowuje wieczna szczęśliwość, a także pokój i harmonia pomiędzy ludźmi i Bogiem, wszyscy mieszkają odtąd w Niebiańskim Jeruzalem. Jan dziękuję aniołowi za ukazane mu proroctwo, a ten napomina go, że jedyne podziękowania należą się Bogu, a także mówi, by ten rozprzestrzeniał proroctwo, ponieważ zbliża się czas jego wypełnienia, dlatego też ludzie powinni się nawracać i wierzyć w Boga, by nie zostać w czasie Sądu Ostatecznego potępionymi na zawsze i strąconymi na wieczność do jeziora ognia. Słowa proroctwa, jakie otrzymał Jan, zostają ostatecznie potwierdzone przez samego Jezusa Chrystusa, który potwierdza, że zbliża się czas sądu i gniewu bożego, dlatego nie można przekręcać słów proroctwa.
Apokalipsa wg. św. Jana – streszczenie szczegółowe
Rozdział I
Święty Jan posyła swoje proroctwo do wczesnych wspólnot chrześcijańskich na Bliskim Wschodzie. Podkreśla jego prawdziwość i opisuje okoliczności, w których anioł objawił mu poniższe rzeczy, pochodzące niejako od samego Boga, a które mają opisywać kres świata, jaki znamy.
Rozdział II
Jan wymienia kolejne wspólnoty chrześcijańskie, do których kieruje swoje przesłanie, a także wymienia to, za co kolejne miasta są godne pochwalenia, a za co nagany. Podtrzymuje jej jednak na duchu w dążeniu do ideału chrześcijaństwa.
Rozdział III
Kontynuacja poprzedniego rozdziału.
Rozdział IV
Rozpoczynają się wizje. Jan widzi tron Boga, który przytrzymywany jest przez czwórkę aniołów o różnych postaciach. Wszystkie one bez ustanku głoszą chwałę swojego Pana. Obecni są tam również starotestamentowi prorocy, a także Duch Święty, ukazujący się w postaci płomieni. cały widok jest jednak oddzielony oceanem kryształu, co ma podkreślać to, jak niesamowicie daleko znajduje się Bóg od spraw ziemskich.
Rozdział V
Na kolanach Boga spoczywa księga zamknięta siedmioma pieczęciami, tylko Chrystus jest w stanie przełamać pieczęcie i otworzyć księgę. Całe zastępy aniołów śpiewają na jego cześć, gdy bierze księgę do rąk.
Rozdział VI
Nadchodzi Dzień Gniewu Boga. Chrystus przełamuje pieczęcie, uwalnia Jeźdźców Apokalipsy,, powołuje do życia dusze męczenników, a także spuszcza na ziemię wielkie kataklizmy, takie jak spadające gwiazdy, zaćmienie słońca czy trzęsienia ziemi.
Rozdział VII
Jeden z aniołów zaczyna oznaczać ludzi wiernych Bogu, którzy przetrwali prześladowania i kuszenia szatana. Jan widzi ich jako tłum zebrany wokół Boga, śpiewający na jego cześć, w białych szatach i z palmami w ręku.
Rozdział VIII
Przełamana zostaje siódma pieczęć. Aniołowie grają na trąbach, co wywołuje kolejną falę plag i kataklizmów na ziemi. Zostaje zniszczona trzecia część drzew, ziemi uprawnej, oceanów i populacji ludzkiej. Rzeki zostają zatrute krwią, ginie również trzecia część zwierząt. Na ziemię spadają wygasłe gwiazdy, gaśnie jedna trzecia słońca i księżyca.
Rozdział IX
Na ziemię zostaje spuszczona szarańcza, której jad jest porównywalny do jadu skorpionów. Gryzie ona ludzi niewiernych, którzy z bólu pragną śmierci, ale nie mogą umrzeć. Zostaje zbudzonych czterech aniołów śpiących nad Eufratem i zabijają oni jedną trzecią ludzi niewiernych. Pozostała część jednak nadal nie chce czcić Boga i nie odwraca się od bałwochwalstwa.
Rozdział X
Anioł, który stoi jednocześnie na morzu i na ziemi, dyktuje Janowi kolejne proroctwa. Kiedy Jan – za namową anioła – wkłada pergamin z wizją do ust, czuje słodki smak, ale jego wnętrzności napełniają się goryczą. Jest to symbol tego, że proroctwo zawiera w sobie zarówno rzeczy wspaniałe, jak i bardzo przerażające.
Rozdział XI
Dwóch wysłanników Boga udaje się do Jerozolimy, by prorokować, jednak zostają zabici przez niewiernych. Po trzech dniach Bóg wskrzesza ich i zabiera do nieba. Miasto zostaje zrównane z ziemią. Niebiosa się otwierają, pojawia się Arka Przymierza, a na całej ziemi słychać grzmoty.
Rozdział XII
Kościół zostaje przedstawiony jako Niewiasta obleczona w słońce, a wierni są jej dziećmi. Szatan to smok i wraz z armią demonów usiłuje zniszczyć Niewiastę, którą chroni Bóg. Dochodzi do wojny aniołów z demonami, a te ostatnie zostają pokonane i strącone z nieba.
Rozdział XIII
Z morza powstaje Bestia o siedmiu głowach, która mami ludzi, utrudnia im życie i odwodzi ich od Boga. Na ziemi pojawia się również Antychryst, którego charakteryzuje liczba sześćset sześćdziesiąt sześć.
Rozdział XIV
Rozpoczyna się wielki sąd Zbawiciela.
Rozdział XV
Siedmiu aniołów trzyma w rękach siedem naczyń, w których spoczywają plagi, mające zaraz zostać wylane na ziemię. Drzwi do świątyni bożej zostają zamknięte, co symbolizuje brak możliwości odwrotu od ostatecznego sądu.
Rozdział XVI
Naczynia z plagami zostają wylane na ziemię przez aniołów. Słodka woda zostaje zamieniona w krew. Nastają wielkie susze, a ludzie zapadają na rozmaite choroby. Wysycha również rzeka Eufrat. Do ostatecznego starcia sił dobra i zła ma dojść na równinie zwanej Har-Mageddon.
Rozdział XVII
Opisywane jest wielkie imperium, które pełne jest przepychu, ale również rozpasania, rozpusty i grzechu. Jego symbolem staje się Nierządnica, która dosiada Bestii. Imperium jednak ma samo wpaść we własną pułapkę i upaść obalone przez własnych wcześniejszych popleczników.
Rozdział XVIII
Wielki Babilon ulega zniszczeniu, a największa stolica świata płonie.
Rozdział XIX
Dochodzi do ostatecznej bitwy, którą wygrywają siły zła. Bestia oraz Antychryst zostają strąceni do jeziora ognia.
Rozdział XX
Szatan (Smok) zostaje strącony do czeluści i spętany. Odtąd nie może mieć już żadnej władzy nad ludźmi. Zmartwychpowstają wierni Bogu. Przez tysiąc lat panuje na ziemi szczęście pod wodzą Chrystusa. Po tysiącu lat z Czeluści uwalnia się Smok i prowadzi swoją armię do walki z Bogiem. Ten jednak zsyła ognisty deszcz na ziemię, który strąca szatana do jeziora ognia, gdzie ma pozostać już na zawsze. Dochodzi do Sądu Ostatecznego, w którym Chrystus dzieli ludzi na zbawionych i potępionych już na wieczność.
Rozdział XXI
Zapanowuje życie pełne harmonii człowieka i Boga. Jan widzi Niebiańskie Jeruzalem, czyli symbol idealnego miasta, w którym Bóg mieszka na równi z człowiekiem.
Rozdział XXII
Jan dziękuje aniołowi za przekazane mu proroctwa, a ten namawia go do jego rozprzestrzeniania, ponieważ bliski jest już czas jego wypełnienia i zbliża się moment ostatecznego rozrachunku dobra ze złem.
Epilog
Jezus Chrystus podkreśla prawdziwość zapisanych powyżej słów i namawia do wypełniania ich dokładnie, a także do nawracania się.