Epoka romantyzmu cechowała się nie tylko odmiennym światopoglądem względem wcześniejszych twórców, ale także stworzyła własny model bohatera, który pojawiał się w tekstach tego okresu. Mowa tu o bohaterze romantycznym, którego spotkać można na przykład w utworach Adama Mickiewicza. Typowy bohater romantyczny nie akceptował zastanej rzeczywistości, buntował się przeciwko niej i chciał zmienić świat. Był także wielkim indywidualistą i postacią wybitną. Cechy te można rozpoznać u Konrada Wallenroda, głównego i tytułowego bohatera powieści poetyckiej autorstwa właśnie Adama Mickiewicza.
Wallenrod jest bohaterem, którego losy pozostają nieznane i tajemnicze. Jego przeszłość jest nieujawniona i wiedzą oni tylko wybrańcy. Jest to jedna z cech charakterystycznych dla bohatera romantycznego. Jego trudna przeszłość czyni Konrada kimś innym, wyjątkowym wyróżniającym się na tle innych. To także wielki indywidualista, działa samotnie, cechuje go także niezwykłość i wyjątkowość. Był wszak w stanie zostać Wielkim Mistrzem Zakonu Krzyżackiego i ożenić się z litewską księżniczką. To właśnie ta wielkość i wyjątkowość Wallenroda sprawia, że jest on bohaterem zdolnym zmieniać świat. Buntuje się on bowiem przeciwko zastanemu porządkowi, chce go zmienić i ma ku temu możliwości oraz narzędzia.
Wallenrod łączy w sobie dwie tożsamości. Jedna z nich powiązana jest z Krzyżakami, którzy od dziecka wychowywali go i szkolili na rycerza. Druga z nich zbudowana została dzięki staremu śpiewakowi, Halbanowi, który rozbudził i umocnił w chłopcu litewską tożsamość narodową. Wallenrod jest więc postacią specjalną, łączącą ze sobą dwa odmienne światy i w obydwu poruszającą się swobodnie. Fakt, że Wallenrod został ukształtowany przez pieśń gminną, przez poezję, także znamienny jest dla bohatera romantycznego – oczytanego, uformowanego przez czytane w młodości księgi (tak jak w przypadku Konrada z “Dziadów”).
Bohater romantyczny ulega również przemianom, co stanowi także istotną część losów Wallenroda. Przyjmuje on różne miana – raz jest Konradem, raz Walterem Alfem. Te symboliczne zmiany imienia to także cecha, jaka wykształciła się u bohaterów romantycznych, którzy dokonywali symbolicznych przemian samych siebie, co bardzo często uwidaczniało się właśnie w zmianie imienia, jakim posługiwał się dany bohater. Przy pomocy nazwisk w biografii Wallenroda da się wyszczególnić także dwa etapy jego rozwoju. Walter Alf cieszy się życiem i małżeństwem na Litwie, Konrad Wallenrod urzęduje na zamku krzyżackim i robi wszystko, by osłabić zakonników.
Ważnym aspektem historii bohatera romantycznego jest nieszczęśliwa miłość. Ona także pojawia się w losach Wallenroda. Żeni się on bowiem z litewską księżniczką, Aldoną. Zakochanym nie jest jednak dane nacieszyć się swoją obecnością, Wallenrod wraca bowiem do szeregów zakonu, by walczyć z nim od środka. W związku z tym porzuca swoją litewską żonę, ona zaś każe zamurować się w wieży niedaleko zamku w Malborku. Od tego momentu żyje jako pustelnica, próbując być tak blisko męża, jak tylko jest to możliwe. Wallenrod cierpi więc z powodu niespełnionej miłości, resztę swojego życia spędził bowiem bez Aldony. Tego typu niespełnione uczucie jest charakterystyczne dla bohatera romantycznego. Wallenrod jest także zmuszony do wyboru pomiędzy obowiązkiem wobec ojczyzny a miłością i szczęściem. Oznacza to, że toczy się w nim wewnętrzny konflikt, którego nie jest on w stanie wygrać.
Konrad Wallenrod spełnia więc typowe założenia konstrukcji bohatera romantycznego. Jest wyjątkową jednostką, przeznaczoną do rzeczy wielkich, która chce zmienić świat, a jednocześnie musi z tego powodu poświęcić własne szczęście.