Rzeczy ostateczne od zawsze pobudzają wyobraźnię ludzką. Wiążą się bowiem z tajemnicą, są nieznane i takie na zawsze pozostaną, bowiem stanowią sferę, o której istnieniu każdy z nas ma rzekomo przekonać się po śmierci. Wielokrotnie znajdowało to swoje odzwierciedlenie w dziełach literackich różnych epok.
Średniowieczny pisarz i poeta, Dante Alighieri, stworzył wielkie dzieło – Boską komedię. Opisał w nim swoje wyobrażenie nieba, piekła oraz czyśćca. Było to wyobrażenie zgodne z duchem epoki skupionej bardzo na religii, Bogu, chrześcijaństwie oraz właśnie rzeczach ostatecznych.
Obraz piekła w Boskiej komedii jest wyjątkowo realistyczny. Główny bohater trafia do wielkiego krateru wydrążonego w ziemi jeszcze w czasie strącenie zbuntowanych aniołów z nieba przez Boga. Głębina ta jest wypełniona ogniem i lawą. Podzielona jest na wiele kręgów,w których dusze ludzkie podlegają odpowiednim karom, w zależności od tego, jakich przewin dopuszczali się na ziemi.
Warto zaznaczyć, że są to kary wyjątkowo brutalne. Średniowiecze bowiem bazowało w swoich wizjach na cierpieniach fizycznych – przed tym bowiem najbardziej drżeli ludzie doświadczani brutalnymi wojnami epoki oraz epidemiami chorób, które w drastyczny sposób degradowały ich ciała i organizmy. W piekle Dantego wiele jest więc brutalności odcinania kończyn, wyciągania języków, kąpieli w gotującej się krwi, itd. W tym przedstawieniu istotny był element przerażenia, jakiego doświadczyć miał czytelnik i które miały go skłonić do prawego i szlachetnego życia na ziemi, by uniknąć straszliwych męczarni w życiu po śmierci.
Piekło może mieć również wyraz bardziej rzeczywisty, w ten sposób możemy nazywać stany lub sytuacje, które budzą w nas grozę lub przerażenie. Takiego zabiegu dokonał Zygmunt Krasiński w Nie-Boskiej komedii, dziele nawiązującym do utworu Dantego. W ostatniej części dzieła, hrabia Henry staje na czele arystokracji, której pragnie bronić przed rozszalałą armią rewolucjonistów. Zostaje przez ich dowódcę zaproszony do ich obozu, gdzie mają negocjować i próbować dojść do porozumienia.
Hrabia Henryk odwiedza obóz, który jawi mu się wielkim, apokaliptycznym odzwierciedleniem piekła. Wszędzie płonie ogień, obóz jest chaotyczny, brudny i nieuporządkowany. Wszędzie zataczają się pijani rewolucjoniści, którzy kreowani są na wzór demonów – tępych istot, których jedynym celem jest wyrządzanie zła i krzywdy. Rzeczywiście rewolucjoniści najbardziej pragnęli krwawego odwetu dokonanego na arystokracji za pokolenia upokorzeń i wyzysku.
Jak widać piekło może mieć wiele oblicz. Może oznaczać rzeczywistą przestrzeń, która czeka na grzeszników po śmierci, by mogli odbywać tam pokutę za swoje grzeszne życie. Może być również określeniem rzeczywistości jak najbardziej odczuwalnej i namacalnej, ponieważ świat jest pełen zła, nieprzyzwoitości i krzywdy, która dla niektórych jest męką nieustępującą tej, która miałaby ich czekać po śmierci. Literatura przedstawia piekło w zależności od tego, co w danej epoce rozbudza w społeczeństwach największe przerażenie i niepokój.