Człowiek zawsze szukał Boga lub innej siły wyższej, by lepiej zrozumieć sens zjawisk, które wymykały się prostej logice. Te poszukiwania od wieków były ważnym motywem, poruszanym w literaturze, która przedstawiała punkt widzenia danej epoki i jej poglądy. Ludzie modlili się do Boga, błagali Go o łaski, ale często również się z Nim nie zgadzali, buntując się i odwracając. Więzi człowieka z Bogiem są niekiedy kruche, a relacje różnorodne. Dlatego artyści starali się pokazywać te kontakty z każdej strony i na różne sposoby ukazywać dążenie człowieka do Boga.
Jednym z przykładów literackich relacji Boga z człowiekiem są „Kwiatki świętego Franciszka”. Dzieło anonimowego autora przedstawia żywot świętego Franciszka, który poprzez umiłowanie natury, ludzi i ubóstwa głosił wiarę w Pana. Według Franciszka Bóg stworzył człowieka dobrego, a dusza powinna żyć radośnie i szczęśliwie. Święty uważał, że natura jest najdoskonalszym dziełem Boga – jest uboga, skromna i cicha, daje człowiekowi dużo szczęścia i raduje go swym pięknem, dzięki czemu lepiej wypełnia wolę boską niż sam człowiek.
Franciszek oddał swoje bogactwo i poświęcił życie, by pomagać słabszym. Uczył ludzi radości życia i miłości do Boga, którego uważał za najpotężniejszą i najdoskonalszą Istotę, dobrą, silną i miłosierną, którą należy czcić i chwalić. Uważał, że na Ziemi powinna panować harmonia między Bogiem i człowiekiem. Bóg stworzył świat i wszystkie istoty, a człowiek powinien opiekować się naturą oraz zwierzętami. Święty często modlił się na łonie natury i przemawiał do roślin oraz zwierząt, wierząc, że zrozumieją jego kazania, ponieważ są dziećmi bożymi.
Franciszek czuł wdzięczność do Boga za wszystko, co go otaczało. Modlił się, dziękując za świat roślin i zwierząt, sądząc, że należy kochać i podziwiać to, co stworzone przez Boga. Nawet śmierć jest dla niego piękna. Franciszek nie uważał śmierci za koniec życia, którego należy się obawiać, a za kolejny etap, który przybliży go do spotkania z Bogiem.
Inne relacje z Bogiem przedstawiał Jan Kochanowski. W wydanym w 1579 roku „Psałterzu Dawidów” Bóg był przedstawiany jako dobry, kochający, umiłowany i sprawiedliwy. Pan dbał o ludzi, zsyłał im łaski i całe dobro, na które zasługiwali. Dzięki Niemu człowiek czuł się dobrze na Ziemi i cieszył się życiem, a Boga uważał za swojego przyjaciela. Kochanowski w ten sposób ukazał renesansowe postrzeganie Boga, które sam podzielał.
