Utwór ten prezentuje gatunek zwany fraszką. Wiersz budują wyliczenia ilustrujące zmienność kobiecą. Zostają one poddane zabiegowi hiperbolizacji. Prawie wszystkie otwierają anaforyczne powtórzenia, rozpoczynające się od słowa prędzej:
Niestatek prezentuje gatunek zwany fraszką. Utwór przedstawia dwa portrety tej samej kobiety, widziane oczyma jej kochanka. Na pierwszym jest ona niezwykle urodziwa, zaś na drugim nad wyraz szpetna. Piękno i brzydota zostały więc zestawione na zasadzie kontrastu.
Wiersz pt. Do trupa jest sonetem. Należy do najbardziej znanych utworów Jana Andrzeja Morsztyna. Jego treść tworzy skarga kochanka. Oprócz tego bohatera w sonecie występuje także druga postać – tytułowy trup. Będąc martwym człowiekiem nie zabiera głosu, lecz swoją obecnością wpływa na kształt wypowiedzi nieszczęśliwie zakochanego.
Utwór ten prezentuje gatunek zwany fraszką. Osoba mówiąca w wierszu, którą jest kochanek, zwraca się do tytułowej Panny.
Utwór ten rozpoczyna drugą księgę cyklu Lutnia. W przeciwieństwie do większości tekstów z tego zbioru, nie należy do liryki miłosnej, lecz autotematycznej (poświęconej koncepcji poezji i poety). Wiersz tworzy rozbudowana apostrofa do lutni – symbolu poetyckiego natchnienia. Uosobiony instrument muzyczny pełni więc funkcję „ty” lirycznego.
Cuda miłości prezentują gatunek zwany sonetem. Tekst pozbawiony jest właściwie środków stylistycznych – pojawiają się jedynie animizacje pojęć określających stany emocjonalne. Jest niezwykle oszczędny w stylu.
Jan Andrzej Morsztyn (1621-1693) jest najwybitniejszym przedstawicielem dworskiej poezji barokowej w Polsce. Urodził się w 1621 roku w Raciborsku (okolice Wieliczki).
Osią kompozycyjną utworu Mądry i głupi jest kontrast pomiędzy postawami dwojga ludzi – jak sugeruje już sam tytuł – mądrego i głupiego. Kontrast ten został wzmożony poprzez swoisty paralelizm – opis zachowania bohaterów można nazwać równoległym, zajmuje on bowiem równe odcinki tekstu.
Utwór należy zaliczyć do grona bajek narracyjnych: pojawia się narrator oraz zwięzła akcja. Ze względu na bohaterów, Czapla, ryby i rak to bajka zwierzęca.
Przyjaciele to przykład bajki narracyjnej (narrator, bohaterowie, fabuła) i zwierzęcej (postaciami są zwierzęta, które posiadają ludzkie cechy, ich historie można łatwo odnieść do świata ludzi). Została napisana trzynastozgłoskowcem. Występują rymy dokładne, żeńskie, parzyste.