Francesco Petrarca, włoski poeta renesansowy, zasłynął w historii literatury swoim zbiorem Canzoniere (znanym także pod nazwą Drobne wiersze włoskie), który powstawał w latach 1340 – 1347. Większość utworów z tego cyklu to sonety, a sam autor stał się mistrzem i propagatorem tego gatunku. W Sonecie 335 (Ujrzałem jedną wśród kobiet tysiąca) opisuje nieziemskie, niemal anielskie piękno swej ukochanej Laury.
Franceso Petrarca był włoskim poetą renesansowym, który zasłynął w światowej literaturze jako autor poruszających sonetów o tematyce miłosnej, które poświęcił ukochanej Laurze. Utwory ze zbioru Canzoniere identyfikowane są numerami. Sonet 134 nosi także incipit – Nie mam spokoju, choć wojować nie chcę. Wskazuje on na tematykę dzieła – cierpienie i brak spokoju ducha spowodowane zakochaniem i nieprzewidywalnym zachowaniem drugiej połowy.
Sonet 250, o incipicie Zwykła mnie we śnie pocieszać z oddali, to utwór wchodzący w skład tomu Canzoniere, inaczej – Sonety do Laury. Opowiada o cierpieniu po śmierci tytułowej bohaterki i jest przykładem liryki miłosnej. Jego autorem był Francesco Petrarca, jeden z najwybitniejszych włoskich poetów epoki renesansu, którego twórczość inspirowała między innymi samego Adama Mickiewicza.
Epoka romantyzmu wykształciła pewien bardzo charakterystyczny wzór bohatera literackiego. Poprzez wybitne dzieła takich twórców jak Goethe, Puszkin, Byron czy Mickiewicz, w powszechnej świadomości ludzi pierwszej połowy XIX wieku bardzo mocno utrwaliły się postawy, które z dzieł literackich bardzo szybko przenikały do prawdziwego życia. Żadna inna epoka nie mogła (i nie może nadal) poszczycić się aż tak silnym wpływem na ludzkie zachowania – bywało wszak, że młodzi ludzie w wyniku zbyt dosłownej lektury powieści czy poematu, tracili życie. Przyjrzyjmy się zatem, kim był ów „bohater romantyczny”!
Tadeusz Borowski był polskim poetą, pisarzem oraz publicystą, tworzącym w okresie współczesności, należał do tzw. Pokolenia Kolumbów. Jeden z jego ważniejszych wierszy, Pieśń, wydany został w roku 1942 i wchodził w skład zbioru Gdziekolwiek ziemia…, opublikowanego w podziemiu. Autor przedstawia w utworze poglądy na temat ludzi doświadczających okrucieństw wojny, a następnie zapomnianych i odsuniętych na boczny tor.
Daniel Naborowski jest twórcą niewątpliwie przynależnym do baroku, jednak żyjąc w latach przypadających na jego początkową fazę, zyskuje miano poety „epoki przejściowej”, gdyż wykorzystuje w swoich wierszach zarówno tradycję renesansową, jak i manieryzm oraz konceptyzm okresu następującego.
Wiersz ten tworzy regularny trzynastozgłoskowiec ze średniówką po siódmej sylabie. Utwór rozpoczyna stwierdzenie faktu o charakterze sentencjonalnym:
Już od początku we fraszce tej uwagę zwraca anaforyczna konstrukcja, rozpoczynająca się od słów z czasem. Formuła ta występuje także w dalszej części niektórych wersów. Wielokrotne jej powtarzanie w połączeniu z zastosowaniem trzynastozgłoskowej formy wiersza sylabicznego tworzy rytm przypominający tykanie zegara. To współgra z tematem fraszki – jest nim powszechna władza czasu.
Daniel Naborowski (1573-1640) – poeta baroku, dyplomata, tłumacz, z wyznania kalwinista. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym.
Czesław Miłosz to wybitny polski poeta epoki współczesnej oraz laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Jego twórczość charakteryzowała mnogość poruszanych tematów, elementy moralizatorskie, katastrofizm czy wypowiedzi dotyczące kultury oraz cywilizacji. W wierszu Do mojej natury dokonuje pewnej autorefleksji, porusza tematykę człowieka i jego osobowości, unikatowego i niezbywalnego zestawu cech, który towarzyszy mu przez całe życie.