Hamlet, tytułowy bohater najsłynniejszego dramatu Williama Szekspira, to postać niejednoznaczna, szalona, jednocześnie romantyczna i tajemnicza. Książę duński popadł w obłęd z chęci zemsty, a wykonanie przysięgi złożonej duchowi zmarłego ojca, kosztuje życie mnóstwo postronnych ludzi.
Hamlet Williama Szekspira to dramat, który oprócz ogromnego ładunku emocjonalnego, metafizycznego i duchowego, posiada również ogromny potencjał literacki. Świadczy o tym choćby fakt, że dzieło stało się kopalnią cytatów i przysłów, które funkcjonują w języku potocznym wielu kultur do dzisiaj. Jednym z najsłynniejszych jest wypowiedziane przez tytułowego bohatera sformułowanie, że „Dania jest więzieniem”, które można interpretować na bardzo wiele sposobów.
Monolog rozpoczynający się od słów „Być albo nie być – oto jest pytanie” to chyba najsłynniejszy monolog nie tylko z Hamleta Williama Szekspira, lecz także w całej twórczości dramaturgicznej nowożytnego świata. Sformułowanie to na stałe weszło do języka sztuki oraz do języka potocznego, lecz mało kto wie, jakie słowa i treści znajdują się w dalszym biegu monologu.
Klaudiusz z Hamleta Williama Szekspira to główny czarny charakter słynnego dramatu. Jest to postać, która gromadzi w sobie wszystkie najgorsze cechy, jakie jesteśmy w stanie dzisiaj połączyć z zawodem polityka: jest przebiegły, dąży do celu po trupach, nie odczuwa wyrzutów sumienia i traktuje całe życie jak jedną wielką grę, w której liczy się tylko zwycięstwo bez względu na cenę.
William Szekspir w swoim dramacie, pt. Hamlet zastosował wiele nowatorskich chwytów stylistycznych i inscenizacyjnych. Miały one wpływ na odbiór historii, która wydawała się przez to jeszcze bardziej autentyczna, a odbiorca mógł jeszcze dogłębniej utożsamić się z bohaterami.
Tragizm jest kategorią wywodzącą się jeszcze z czasów starożytnych. Określa on sytuację, z której nie ma dobrego wyjścia. Jakąkolwiek decyzję podejmie człowiek postawiony w sytuacji tragicznej, doprowadzi ona do mniejszego lub większego nieszczęścia.
Apokalipsa według świętego Jana to ostatnia księga Nowego Testamentu i tym samym ostatnia księga całego Pisma Świętego – najważniejszego dokumentu duchowego chrześcijaństwa. To klamra kompozycyjna spinająca cały zbiór świętych ksiąg, opisująca jak świat powstały w Księdze Rodzaju ma dobiec końca.
Medaliony Zofii Nałkowskiej to bezapelacyjnie jedno z najważniejszych i najbardziej wstrząsających dzieł polskiej literatury połowy XX wieku. W reportażu tym autorka dokumentuje bowiem to, czego była świadkiem, pracując w specjalnej komisji do spraw badania niemieckich zbrodni wojennych. Interesują ją zwłaszcza sprawy związane z masowymi mordami i holokaustem.
Komisja trafia do Zakładu Anatomicznego. Członkowie widzą specjalistyczne urządzenia i pomieszczenia do bestialskich eksperymentów. Współpracownik zdarza tajniki produkcji mydła z ludzkiego tłuszczu. Współpracownicy Spannera próbują tłumaczyć jego działania, ale im nie zaprzeczają.
Hamlet Williama Szekspira to dramat obfitujący w wiele naprawdę interesujących i skomplikowanych postaci. W każdej z nich przestawiona została cząstka człowieczeństwa. Nikt nie jest tutaj kryształowo dobry, każdy ma coś „za uszami”, każdy ulega pokusom, złym myślom i emocjom.