Archiwa interpretacje - Strona 19 z 47

Karuzela z madonnami – interpretacja

Utwór Karuzela z madonnami pierwszy raz ukazał się w 1955 roku w czasopiśmie „Twórczość”, a ostatecznie wszedł w skład cyklu nazwanego Ballady peryferyjne, który znalazł się w 1956 roku w tomie Obroty rzeczy. Zarówno w tym wierszu, jak i w znanej Rozprawie o stolikowych baranach, dominuje zgodnie z tytułem balladowy rytm i tematyka peryferyjna. Białoszewski po raz kolejny we właściwy sobie fenomenalny, oryginalny sposób opowiedział o swojej fascynacji nie tylko do „rupieci”, ale też do tego, jak przedmioty, na które zwraca uwagę, funkcjonują w kulturze – ludowej, jarmarcznej, w kulturze kiczu. Aż dziw, że tak awangardowy twórca sięga po kulturę niską i na swój sposób opiewa tradycję ludową.

Ballada o zejściu do sklepu – interpretacja

Ballada, tradycyjnie od czasów romantyzmu, to gatunek łączący cechy liryki, epiki i dramatu. Jej cechami konstytutywnymi była fabuła ludowa i niezwykłość zdarzeń, opowiadana przez zadziwionego nimi narratora. Miron Białoszewski Balladą o zejściu do sklepu nazwał swój utwór, który znalazł się w tomie Obroty rzeczy w 1956 roku. I rzeczywiście nawiązuje nim do konwencji romantycznej ballady. Nie da się zaprzeczyć, że podmiot liryczny – czy też trzymając się sformułowania bardziej odpowiedniego do opisu ballady pierwszoosobowy narrator – opowiada odbiorcy pewną fascynującą historię:

Główne cechy twórczości Mirona Białoszewskiego

wybijanie z rytmu czytania i przyzwyczajeń grą językową;
wybieranie form z pogranicza literackości – pamiętnik, dziennik, reportaż, przeplatanie prozy i poezji;

Pieśń IX. Iż próżne człowiecze staranie bez Bożej pomocy – interpretacja

W Pieśni IX, ostatnim utworze cyklu, podmiot liryczny rozpoczyna swoją wypowiedź od wyrażenia następującego przekonania: człowiek, który posiada rozum, powinien postępować zgodnie z chrześcijańską prawowiernością, czerpiąc siłę do działania z modlitwy.

Pieśń II. O rządzie Bożym na świecie – interpretacja

Pieśń II otwiera zwrot do Boga wyrażający jednocześnie podziw dla aktu Jego stworzenia:n>

Sonet V. O nietrwałej miłości rzeczy świata tego – interpretacja

Ostatni utwór cyklu, Sonet V rozpoczyna się paradoksalną sentencją:

Pieśń I. O Bożej opatrzności na świecie – interpretacja

W Pieśni I bohater liryczny Sępa snuje rozważania na temat Bożej wszechmocy i miłosierdzia. Bóg jest tu „ty” lirycznym, do którego skierowana jest wypowiedź podmiotu mówiącego. Utwór rozpoczyna się zwrotem do Stworzyciela, przeciwstawiającym „fortunę szaloną” Boskiej „mocy rządzenia”:

Sonet IV. O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem – interpretacja

Sonet IV podejmuje koncepcję „rycerza Chrystusowego”. Jego tytuł precyzyjnie zapowiada treść utworu. Zawarte w nim wyliczenie eksponuje napór rzeczywistości, z którą zmaga się bohater liryczny Szarzyńskiego. Szatan, świat i ciało to trzy postaci zła i trzy siły osaczające człowieka na „polu bitwy”.

Sonet III. Do Najświętszej Panny – interpretacja

Sonet III to jedyny utwór Szarzyńskiego, w którym pojawia się Matka Boska[1]. Przynosi całkowicie inną wizję kobiety niż poprzedni utwór cyklu (w Sonecie II jest mowa o poczętym ze wstydem i zrodzonym w bólu człowieku).

Sonet II. Na one słowa Jopowe – interpretacja

Podtytuł Sonetu II wskazuje na to, że jest to utwór „na one słowa Jopowe”, pełni więc funkcję komentarza do biblijnej Księgi Hioba. I tak pierwsza strofa wiersza przynosi wyraźną parafrazę jej fragmentu[1], przedstawiającą w sposób niezwykle skondensowany ważkie treści.