Adam Mickiewicz

Czym były Dziady?

Dziady były pogańskimi obrzędami ludowymi praktykowanymi na Litwie i Białorusi, czyli na wschodzie dawnej Rzeczpospolitej, podczas których wywoływano duchy dawnych przodków.

Żegluga – interpretacja

Sonet Żegluga odwołuje się do poprzedniego utworu, zatytułowanego Cisza morska. Jest jego kontynuacją, możemy bowiem zobaczyć ten sam okręt. Zmieniają się jednak okoliczności. Poprzednim razem morze było spokojne, tutaj zbierają się chmury i wzmaga wiatr powodujący fale:

Widok gór ze stepów Kozłowa – interpretacja

Widok gór ze stepów Kozłowa to piąty z kolei utwór z cyklu Sonetów krymskich. Różni się od poprzednich z kilku względów zarówno formalnych, jak i w sposobie prezentowania tematu dzieła. Pierwszy raz zostaje tu wprowadzona postać Pielgrzyma i Mirzy. Ten pierwszy będzie utożsamiany z poetą, podróżnym. Mirza natomiast – tatarski szlachcic, „tubylec”, pełni rolę przewodnika objaśniającego elementy doskonale znanej mu kultury.

Pielgrzym – interpretacja

Podmiotem lirycznym XIV sonetu z cyklu Sonetów krymskich jest tytułowy Pielgrzym. W klasycznie zbudowanym sonecie, w układzie rymów nieco innym niż w poprzednich utworach z tego cyklu (w strofach czterowersowych pozostał układ abba, w trzywersowych zmienił się na sekwencję: cdd cdc), podmiot liryczny buduje nastrój znanej już czytelnikowi nostalgii za Litwą. Rozpoczyna od opisu miejsca, w którym znajduje się obecnie:

Czatyrdah – interpretacja

Podmiotem lirycznym sonetu Czatyrdah, jak wynika z podpisu pod tytułem, jest Mirza, poznany przez czytelnika w utworze Widok gór ze stepów Kozłowa. W obu tych sonetach opisywanym, a jednocześnie skłaniającym do refleksji, obiektem jest szczyt górski Czatyrdah. W analizowanym sonecie Mickiewicz osiąga apogeum zachwytu nad tym fascynującym darem natury, czczonym nawet przez mieszkańców Krymu. Sonet Czatyrdah jest zbudowany jako rozległa apostrofa wschodniego przewodnika Mickiewicza do tytułowego szczytu. Można w niej z łatwością odnaleźć cechy modlitewne:

Reduta Ordona – interpretacja

Reduta Ordona to wiersz, który Mickiewicz napisał po tym, jak w sierpniu 1831 roku po upadku powstania listopadowego przyjechał do Wielkopolski i spotkał się tam z grupą uchodźców. Dowiedział się od jednego z nich – Stefana Garczyńskiego, o pewnym epizodzie mającym miejsce w trakcie powstania. Dotyczył on wybuchu amunicji w reducie, w której znajdował się kapitan Julian Konstanty Ordon. Reduta to zamknięty obszar umocnienia ziemnego, z wałem i rowem. Mickiewicz opisał historię rzekomej śmierci Ordona pod gruzami (niezgodnie z prawdą, gdyż Ordon przeżył). Utwór ten określa się w opracowaniach historycznoliterackich jako „poetyckie echo klęski powstania listopadowego”.

Polały się łzy – interpretacja

Wiersz Polały się łzy jest najkrótszym z cyklu tak zwanych liryków lozańskich. Zwyczajowo przyjęta nazwa dotyczy miejsca, w których w latach 1839 – 1840 zostały przez Mickiewicza napisane cztery wiersze. Przebywał wtedy w Szwajcarii, w Lozannie.

Niepewność – interpretacja

Wiersz Niepewność po raz pierwszy wydrukowany został w „Dzienniku Wileńskim” w 1827 roku. Podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do kobiety, która jest adresatką całego liryku. Bez ogródek zdradza wszystkie uczucia i myśli jakie się w nim plączą, które stara się zrozumieć, i które jego samego czasem dziwią. Interpretatorzy mają różne hipotezy co do tego, kim mogła być adresatka tego utworu. Część z nich twierdzi, że była to Karolina Rzewuska. Nie ma to jednak większego znaczenia dla wymowy całego utworu, gdyż porusza on kwestie najbardziej uniwersalnych uczuć i stanów – przyjaźni i miłości.