Każdy z nas doświadcza w swoim życiu zdarzeń, które w ogromny sposób zmieniają nasze podejście do świata, życia, innych ludzi i przede wszystkim samych siebie. Zwykle są to wydarzenia, które wywołują w nas ogromne emocje. Mogą być one związane z wydarzeniami zarówno pozytywnymi, jak i bardzo negatywnymi.
Pamięć to zjawisko tyleż fascynujące, ile tajemnicze. Nad jego naturą od dawna zastanawiają się nie tylko specjaliści w dziedzinie neurologii, lecz także filozofowie, pisarze, historycy i poeci. Pamięć o traumatycznych przeżyciach, nie tylko osobistych, lecz także zbiorowych, kształtuje całą naszą przyszłość.
Na literaturę warto patrzeć jak na pewne kontinuum. Młodsi twórcy korzystają z dokonać starszych, by stworzyć podwaliny kolejnemu pokoleniu do dalszych odkryć na tym polu. Literaturę charakteryzuje również intertekstualność czyli przeplatanie się pomiędzy sobą niektórych wątków, myśli, sposobów narracji, a nawet bohaterów.
Intertekstualność jest koncepcją bezsprzecznie słuszną. Twórcy utworów z epok późniejszych niż antyk w sposób naturalny korespondują z tekstami wcześniejszymi, odnosząc się do nich, jak również proponując reinterpretacje wcześniejszych motywów. Literatura (ale i sztuka w rozumieniu holistycznym) antyku również odnosiła się do pewnych wcześniejszych dzieł kultury, jednak ciężko je zidentyfikować, ponieważ się nie zachowały (choć oczywiście można by wskazać intertekstualność z mitami).
Ludzie są istotami omylnymi. Często popełniają błędy, również nieumyślnie. Łatwo wyprowadzić ich z równowagi i doprowadzić do obłędu, w którym ciężko o racjonalną ocenę swoich czynów. Mogą także dokonywać przewinień, których żałują dopiero po czasie. Etycy i filozofowie od wieków rozważają, czy popełnione przez jednostkę winy mogą zostać w pełni zadośćuczynione.