Franciszek Karpiński (ur. 1741, zm. 1825) – polski poeta. Pochodził z ubogiej rodziny szlacheckiej. Uczęszczał do kolegium jezuitów znajdującego się w Stanisławowie oraz do Akademii we Lwowie. Podczas służby u Ponińskich w Zahajpoju wdał się we romans z żoną właściciela, Justyną. Wcześniej, w czasie nauki szkolnej, kochał się również w dziewczynie o imieniu Justyna. W latach 1770-1771 przebywał w Wiedniu.
Po powrocie do ojczyzny starał się o mecenat króla (korzyści majątkowe). W tym celu objął posadę sekretarza Adama Kazimierza Czartoryskiego, ponadto dedykował mu swój pierwszy tom poetycki Zabawki wierszem i przykłady obyczajne (1780). U Czartoryskiego pełnił także funkcję bibliotekarza. Przedstawiono go ostatecznie królowi – dokonał tego Adam Naruszewicz, nazywając go „śpiewakiem Justyny”. Poznał wielu poetów z tzw. kręgu Puław. Pod koniec 1783 roku porzucił służbę u Czartoryskich. Nie potrafił się przystosować do reguł życia magnackiego, ponadto miał żal, ponieważ nie otrzymał spodziewanego majątku. Nie potrafił prawić komplementów, był bardzo niezależny, nie miał szans na zrobienie kariery. Powrócił wtedy do Galicji. W latach 1785-1791 ponownie powrócił do Warszawy, pracował jako guwerner u Dominika Radziwiłła. Pod koniec 1793 roku przybył do Kraśnika, znajdującego się koło Puszczy Białowieskiej. Bardzo dotknęło go ogłoszenie przez sejm grodzieński drugiego rozbioru Polski.
Od 1800 roku był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk (TPN). W 1801 roku odwiedził Puławy. Mniej więcej w 1818 roku kupił wieś Chorowszczyzna, gdzie mieszkał do końca życia. W ostatnich latach napisał pamiętnik pt. Historia mego wieku i ludzi, z którymi żyłem, który stał się znakomitym dokumentem epoki.