Piotr KostrzewskiKażde dzieło literackie można pojmować jako odrębny świat. Tworząc pewną wizję, autor kreuje go wedle zależności jego elementów. Taki układ nazywany jest kompozycją. Na przestrzeni wieków wykształciły się cztery rodzaje kompozycji w literaturze, otwarta, ramowa, szkatułkowa i zamknięta. Każda z nich była popularna w nieco innym okresie literackim, każda rządzi się też nieco innymi prawami.
W języku polskim zdania są strukturami wyrazów, które pozostają względem siebie w pewnych zależnościach. Gdy dwa składniki zdania wchodzą wobec siebie w takie połączenie, nazywamy je związkiem wyrazów.
Pozytywizm w Polsce rozwijał się od upadku powstania styczniowego, do lat 90 XIX wieku. Związanych z nim było wielu wybitnych literatów, głównie z Warszawy i Krakowa. Pozytywizm szczególnie mocno cenił sobie prozę, toteż większość z nich reprezentuje właśnie ten rodzaj literatury.
Humor jest rzeczą trudną o zdefiniowania. Jednych śmieszy to, co dla innych wydaje się niekiedy wręcz odstręczające. Już Arystoteles starał się zdefiniować problem komizmu i tego, co go wywołuje. Uczeni, filozofowie i poeci aż do dzisiaj próbują uchwycić ten ulotny sens wywołujący uśmiech na ludzkich twarzach. Być może nigdy nie uda się określić, z czego wynika komizm jako taki, udało się jednak zdefiniować samo zjawisko.
Cywilizacja znalazła wiele sposobów na oddawanie abstrakcyjnych idei. Wiele z nich stało się transcendentnie zrozumiałymi przez wszystkich, a ich znaczenia utrwalił się poprzez wieki. Takie przedstawienie nazywam alegorią.
Tuż po klęsce powstania listopadowego, Polacy stracili wszelkie nadzieje na odzyskanie niepodległości drogą walki zbrojnej. Romantyczne ideały zostały poddane intelektualnej ocenie i odrzucone przez artystów nowego ruchu. Pozytywizm, bo tak właśnie się nazywał, postulował rozwój intelektualny i ekonomiczny narodu. Aby tego dokonać, sformułował wiele idei m.in. pracę organiczną, czy asymilację Żydów. Jedną z najważniejszych była zaś praca u podstaw.
Słowo „homonim” to zlepek dwóch greckich wyrażeń, oznaczających podobny i wyraz. Jest to bardzo ciekawa relacja zachodząca między dwoma słowami, bardzo lubiana przez różnego rodzaju poetów. Niestety, uczniowie nie darzą już ich taką estymą, a to za sprawą dyktand. Niemniej warto zapoznać się z definicją homonimów i ich podziałem.
Klasycyzm był dominującym nurtem kulturowym oświecenia. Bardzo mocno wpływał m.in. na rokoko, czy manieryzm. Narodził się z fascynacji dorobkiem starożytnych Greków i Rzymian. Był to dosyć szeroki nurt, obejmujący swoim zainteresowaniem zarówno architekturę, muzykę, jak i literaturę. Rozwijał się głównie na przełomie XVII i XVIII wieku, w Polsce związany z okresem panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Dlatego też rodzimy klasycyzm przyjęło się dzielić na stanisławowski oraz postanisławowski.
Przeświadczenie o istnieniu świata nadnaturalnych zjawisk towarzyszyło człowiekowi od początku historii. Wyrażało się na wiele różnych sposobów, począwszy od praktyk religijnych. Literatura, szczególnie poezja epoki romantyzmu, chciała uzyskać możliwość bezpośredniego kontaktu z tym światem poprzez sztukę. Starania takie nazywamy mistycyzmem.
Pośród nowych idei zrodzonych w renesansie, jedną z najważniejszych była fascynacja człowiekiem. Występowała ona również w starożytności, niemniej odkryta niejako na nowo przez artystów i filozofów po okresie średniowiecza, nabrała zupełnie nowego rozmachu. Nagle to człowiek stał się centrum zainteresowania, posiadając rozmów zdolny przenikać rzeczywistość stanowił miarę wszelkich rzeczy. Tak właśnie nakreślono podstawy antropocentryzmu.