Motyw śmierci
Krasiński w pierwszej części dramatu poświęconej sprawom rodziny hrabiego Henryka opisuje śmierć jego żony, Marii. Mężczyzna pośrednio przyczynia się do tego faktu, ponieważ porzuca kobietę dla kochanki (uosobienia poezji). Prowadzi to do obłąkania kobiety, a w efekcie jej zgonu. Śmierć dotyka także ich syna, który traci wzrok. Dziecko również popada w szaleństwo, które zesłała na niego matka, prosząc Boga o dar poezji dla syna.
W drugiej części ginie wiele osób, ponieważ rewolucja zbiera krwawe żniwo. Rewolucjoniści pragną krwi, w ich obozie, do którego przychodzi Hrabia Henryk widać ludzi cieszących się i chwalących tym, kogo zabili i obrabowali. Narzędziami zbrodni są dawne narzędzia, którymi pracowali, a teraz zadają śmierć dawnym możnowładcom.
Samobójstwo popełniają w dramacie Pankracy oraz Hrabia. Przywódca rewolucjonistów umiera, ponieważ objawia mu się Chrystus. Nie potrafi funkcjonować z wyrzutami sumienia, które go dręczą. Henryk decyduje się na śmierć na własnych zasadach, ponieważ nie chce ginąć w męczarniach, jakie prawdopodobnie zgotowaliby mu rewolucjoniści.
Motyw walki
W drugiej części dramatu pokazane zostaje oblężenie okopów św. Trójcy. Na czele walk stoi Hrabia Henryk. Stara się on dobrze dowodzić obroną, jednak przez przewagę liczebną rewolucjonistów, arystokracja jest skazana na porażkę. Ze względu na to, wielu szlachciców ginie w walkach. Upadek obozu zostaje opisany jako apokalipsa, porównywana ze sądem ostatecznym. Po przegranej Hrabia postanawia popełnić samobójstwo.