Przeznaczenie to zjawisko, w które wierzy wielu z nas, a które rzekomo miałoby opowiadać za właśnie taki, a nie inny przebieg naszego życia. Jest to jedna z sił, która teoretycznie tłumaczyć ma to, że czasem udaje nam się coś, bez większej pracy w tej kwestii, ale także to, że czasem ciążą nam niepowodzenia i nie potrafimy wytłumaczyć sobie dlaczego tak jest.
Kwestia sprawiedliwości przewija się przez myśl ludzką, odkąd tylko człowiek zaczął żyć gromadnie. Aby taka koegzystencja mogła przebiegać harmonijnie, musiało pojawić się pojęcie sprawiedliwości. Dobre czyny musiały być nagradzane, a złe karane. Takie myślenie zostawiło swoje ślady w najwcześniejszych wierzeniach antycznych, żeby mogły sprawiać wrażenie naturalnych i pochodzących od bogów, a przez to niezaprzeczalnych. Rzeczywiście w różnego rodzaju mitologiach, a później także religiach, motyw winy i kary jest jednym z motywów niezaprzeczalnie wiodących.
W duszy ludzkiej toczy się odwieczna walka o to, czy życie powinno się rozpatrywać bardziej w kategoriach rozumowych, racjonalnych i empirycznych, czy jednak raczej intuicyjnych, duchowych i emocjonalnych. W zależności od czasów i mód w nich panujących, szala zwycięstwa przechyla się na jedną albo na drugą stronę.
Wiele osób twierdzi, że to właśnie przyjaźń jest najistotniejszą wartością, najistotniejszym uczuciem w naszym życiu, które przewyższa nawet miłość, która przecież potrafi się wypalać, a nawet zamieniać w niechęć czy nienawiść.
„Koniec świata” to sformułowanie szalenie pojemne pod względem semantycznym. Używa się go zarówno w dyskusjach teologicznych, jak i w języku potocznym, codziennym. Ma wiele znaczeń. Wizja ostatecznego końca wszystkiego, co znamy, jest wykorzystywana chyba w każdej religii świata, ponieważ właśnie religie potrzebują karty przetargowej w postaci obietnic przyszłego życia, by zgromadzić jak największą rzeszę wyznawców. Istnieje więc wiele wersji końca świata, a on sam przeszedł jako motyw już nie tylko do sztuki powszechnej, lecz także do popkultury.
Nie wszyscy ludzie są równi, różnimy się pod bardzo wieloma względami i jest to piękne i ciekawe. Dzisiaj świat dąży do równości, ale w przeszłości te różnice były jeszcze bardziej wydatne. Na pierwszy plan zawsze wysuwały się różnie po względem majątkowym. Bogaci zawsze patrzyli na biednych z pogardą, a biedni na bogatych z zazdrością i zawiścią.
Każdy z nas żyje w społeczeństwie i właściwie niemożliwym jest oderwanie się od praw w nim panujących, nawet jeżeli niektóre z nich wydają nam się niewygodne lub wręcz ograniczające. Niektóre z nich jednak wmawiamy sobie sami, jak choćby to, że powinniśmy żyć tak jak wszyscy i swoim istnieniem wpisać się w utarty, bezpieczny i komfortowy dla wszystkich dookoła scenariusz.
Cierpienie stanowi od zarania dziejów jedną z największych zagadek egzystencji ludzkiej. Dlaczego jesteśmy skazani na cierpienie? Co ono nam daje? Czy rzeczywiście udoskonala nas duchowo? No i co w sytuacji, kiedy nie jesteśmy sobie w stanie wytłumaczyć, dlaczego cierpimy, kiedy nie widzimy w tym żadnej przyczyny, żadnego sensu?
Izabela Łęcka i Emma Bovary to bohaterki dwóch wielkich europejskich powieści realistycznych drugiej połowy XIX wieku – „Lalki” Bolesława Prusa i „Pani Bovary” Gustawa Flauberta. Obie te kobiety łączy postawa życiowa, która sprawia, że mogą być dla wielu osób niezrozumiałe i wzbudzać antypatię.
XX wiek pokazał całemu światu dobitnie, jak wielkim niebezpieczeństwem są ustroje i ideologie totalitarne. Znamiona przestępstwa nosi każdy system, w którym garstka uprzywilejowanych osób odbiera większości wolność, godność i prawo do wyboru sposobu własnego życia, dodatkowo zasłaniając się hasłami natury egzystencjalnej, politycznej, narodowościowej lub religijnej.