Pieśń o narodzeniu Pańskim – interpretacja

Utwór „Pieśń o narodzeniu Pańskim” pochodzi z Pieśni nabożnych, jednego z największych arcydzieł Karpińskiego. Poeta pisał o swoim dziele w liście do króla augusta Poniatowskiego:  Składam przy podnóżku Tronu dzieło moje połączone. Są to Pieśni nabożne (jeżeli się zwierzchności będzie podobało) do śpiewania w kościołach dla pospólstwa (…). Według możności pieśni moje składałem w myśli pokazania ludowi ich powinności względem Boga i bliźniego: jak mają być cierpliwymi w przypadkach, ulegającymi rządowi i powołaniu i jak kochać Ojczyznę swoją, którą pod teraźniejszym rozumu i słodyczy panowaniem dopiero poznawać zaczęli. [Cyt. za: T. Chachulski, Franciszek Karpiński, wyd. DiG, Warszawa 1998, s. 73.]

Do Justyny. Tęskność na wiosnę – interpretacja

Analizowany wiersz „Do Justyny. Tęskność na wiosnę” został poświęcony wielkiej miłości poety – Justynie. Nie bez powodu nazywano pisarza „śpiewakiem Justyny” (określenie Adama Naruszewicza, użyte podczas przedstawiania poety królowi). Wiersz należy zaliczyć do liryki miłosnej (ze względu na tematykę) i liryki bezpośredniej (ze względu na formę).

Laura i Filon – interpretacja

Utwór „Laura i Filon” zalicza się do sielanek. Pochodzi on z debiutanckiego zbioru poety Zabawki wierszem i przykłady obyczajów z 1780 roku. Trzeba jednak zaznaczyć, że twórca nie ograniczył się jedynie do wykorzystania znanej tak dobrze formy sielanki. Karpiński pozwolił sobie na pewną innowacyjność, nadając dziełu charakter pieśniowy. Dzięki temu stworzył utwór nowatorski i wybitny. Co ciekawe, całość umieścił w typowym polskim krajobrazie, korzystając z iście ludowego sztafażu (jawor, maliny, łąki, pola, szczekające psy).

Cechy twórczości Franciszka Karpińskiego

Franciszek Karpiński jest jednym z głównych przedstawicieli sentymentalizmu w Polsce. Poza pisaniem utworów lirycznych, realizujących założenia tegoż nurtu, tworzył on także wypowiedzi programowe (O wymowie w prozie albo w wierszu, 1782, O szczęściu człowieka. List do Rozyny, 1783).

Franciszek Karpiński – biografia

Franciszek Karpiński (ur. 1741, zm. 1825) – polski poeta. Pochodził z ubogiej rodziny szlacheckiej. Uczęszczał do kolegium jezuitów znajdującego się w Stanisławowie oraz do Akademii we Lwowie. Podczas służby u Ponińskich w Zahajpoju wdał się we romans z żoną właściciela, Justyną. Wcześniej, w czasie nauki szkolnej, kochał się również w dziewczynie o imieniu Justyna. W latach 1770-1771 przebywał w Wiedniu.

Sonet 85 – interpretacja

Francesco Petrarca, który zasłynął w historii jako autor jednych z najpiękniejszych utworów liryki miłosnej, był włoskim poetą tworzącym w okresie renesansu, publikującym w języku ojczystym oraz po łacinie. Jego najsłynniejszym dziełem są Canzoniere, cykl sonetów do ukochanej kobiety – Laury. Jeden z bardziej znanych utworów ze zbioru, Sonet 85 (Za­wsze ko­cha­łem, ko­cham dziś tak samo), opowiada o sile miłości – uczucia, które dodaje człowiekowi sił.

Sonet 61 – interpretacja

Sonet 61, znany pod incipitem Błogosławiony niechaj ów dzień będzie, to utwór opowiadający o radosnym, szczęśliwym oraz całkowicie odmieniającym życie dniu poznania ukochanej Laury, bohaterki całego cyklu Canzoniere. Jego autorem jest słynny włoski poeta okresu renesansu, Francesco Petrarca, który zapisał się na kartach literatury jako artysta doskonalący formę sonetu oraz tworzący jeden z najpiękniejszych dzieł liryki miłosnej.

Sonet 132 – interpretacja

Jednym z najsłynniejszych przedstawicieli renesansowej liryki miłosnej był Francesco Petrarca, XIV – wieczny poeta pochodzący z Włoch. W swoich wybitnych sonetach opiewał ukochaną Laurę oraz zawarł rozważania na temat roli miłości w życiu człowieka. W utworze o incipicie Je­śli to nie jest mi­łość, czyli Sonecie 132 pochodzącym z tomu Canzoniere, dzieli się refleksjami i przemyśleniami dotyczącymi tego uczucia, opisując je jako ogromną, nieokiełznaną siłę, odmieniającą ludzki los.

Sonet 90 (Były to włosy złote, rozpuszczone) – interpretacja

Francesco Petrarca to jeden z najsłynniejszych europejskich poetów epoki renesansu, słynący z rozpowszechnienia kunsztownego gatunku – sonetu. Jego tom Canzoniere (Drobne wiersze włoskie) zapisał się historii literatury jako jeden z najpiękniejszych zbiorów liryki miłosnej. Wśród opiewających ukochaną Laurę utworów można odnaleźć Sonet 90 (Były to włosy złote, rozpuszczone), opisujący jej niezwykłe piękno oraz burzliwe uczucia zakochanego mężczyzny.

Sonet 157 (Ten dzień, jak za­wsze gorz­ki, lecz szczę­śli­wy) – interpretacja

Sonet 157 (Ten dzień, jak za­wsze gorz­ki, lecz szczę­śli­wy) to utwór wchodzący w skład słynnego tomu liryki miłosnej Canzoniere (Drobne wiersze włoskie). Jego autorem jest Francesco Petrarka, jeden z najwybitniejszych poetów europejskiego renesansu, tworzący po włosku oraz po łacinie. Omawiany utwór opisuje piękno bohaterki całego cyklu – Laury, której oblicze jest olśniewające i niezwykłe.