Bajka – jeden z głównych gatunków dydaktycznej literatury, krótkie powiastki wierszem lub prozą, zawierające ogólną naukę moralną wysłowioną na końcu lub, niekiedy, na początku utworu, których bohaterami pozostają zwierzęta, ludzie, rzadziej rośliny lub przedmioty. [Cyt. za: Podręczny słownik terminów literackich, red. J. Sławiński, wyd. OPEN, Warszawa 1999, s. 35.]
Krasicki uważany jest za jednego z najwybitniejszych satyryków polskiej literatury. Adam Mickiewicz, wieszcz romantyczny, tak pisał o tym twórcy: Krasicki wszakże jest znakomitym pisarzem satyr. Naśladowcy jego i zarazem autorów francuskich, bardziej niż on złośliwych, nie mają ani tej wesołości, co go czyni tak przyjemnym, ani tych zręcznych zwrotów, w których celują Francuzi. Słowianie puszczając się na uszczypliwość, prawie zawsze rozlewają żółć nikczemnie i po grubiańsku. [Cyt. za: P. Cazin, Książę Biskup Ignacy Krasicki 1735-1801, tłum. M. Mroziński, wyd. Pojezierze, Olsztyn 1986, s. 203.]
Ignacy Krasicki (ur. 1735, zm. 1801 roku) – polski poeta. Urodził się w średniozamożnej rodzinie szlacheckiej. Gdy był dzieckiem, przebywał na dworze Sapiehów – tam otrzymał pierwsze wykształcenie, także dotyczące literatury francuskiej. Uczył się we lwowskim kolegium jezuickim. Rodzice pragnęli, aby został duchownym. Do stanu duchownego prócz Ignacego, przystąpiło jeszcze czterech jego braci.
Rozwój poezji rzymskiej jest znacznie późniejszy w stosunku do liryki greckiej. Okres jej szczególnego rozkwitu nastąpił w czasach panowania cesarza Augusta (druga połowa I w. p.n.e. i początek I w. n.e.), który zresztą również był poetą. Celem Horacego było przeszczepienie dokonań twórczości poetyckiej Grecji na grunt rzymski.
Exegi monumentum są ostatnim utworem umieszczonym w III księdze zbioru Pieśni. Stanowią monumentalne ukoronowanie tego dzieła.
Utwór ten jest hymnem okolicznościowym skierowanym do boga Apollina, opiekuna sztuki i przewodnika muz. W 28 r. n.e. uświetnił on poświęcenie świątyni Apollina na Palatynie, wzniesionej jako dowód wdzięczności po zwycięstwie cesarza Oktawiana Augusta pod Akcjum w 31 r. p.n.e.
Utwór ten jest pouczeniem, które doświadczony mentor kieruje do tytułowego Deliusza, formułując przy tym wiele praktycznych rad i gwarantując swoim autorytetem ich niezawodność.
Horacy – Quintus Horatius Flaccus (urodził się w 65 r. p.n.e., zmarł w 8 r. n.e.) – najwybitniejszy – obok Wergiliusza – poeta starożytnego Rzymu. Jeden z najsłynniejszych twórców literatury antyku.
Wiersz Jestem Julią w rzeczywistości nie posiada nadanego tytułu, dlatego też identyfikuje się go poprzez jego pierwszy wers. Utwór wydany został w zbiorze Hymn bałwochwalczy, opublikowanym w roku 1958. Jego autorką była Halina Poświatowska, polska autorka, dla której był to pierwszy tom poezji, a której twórczość charakteryzuje poruszanie zagadnień związanych ze śmiercią oraz miłością, co powodowane było prawdopodobnie jej własnymi doświadczeniami – nieuleczalną wadą serca i wczesną utratą męża.
Utwór „Pieśń o narodzeniu Pańskim” pochodzi z Pieśni nabożnych, jednego z największych arcydzieł Karpińskiego. Poeta pisał o swoim dziele w liście do króla augusta Poniatowskiego: Składam przy podnóżku Tronu dzieło moje połączone. Są to Pieśni nabożne (jeżeli się zwierzchności będzie podobało) do śpiewania w kościołach dla pospólstwa (…). Według możności pieśni moje składałem w myśli pokazania ludowi ich powinności względem Boga i bliźniego: jak mają być cierpliwymi w przypadkach, ulegającymi rządowi i powołaniu i jak kochać Ojczyznę swoją, którą pod teraźniejszym rozumu i słodyczy panowaniem dopiero poznawać zaczęli. [Cyt. za: T. Chachulski, Franciszek Karpiński, wyd. DiG, Warszawa 1998, s. 73.]