Natalia Gałczyńska, z domu Awałow, była małżonką Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, słynnego polskiego poety. Poświęcił on ukochanej kobiecie wiele miejsca w swojej twórczości, na przykład w utworze Już kocham cię tyle lat, który jest wyznaniem miłości dojrzałego mężczyzny w wieloletnim już, ukształtowanym dobrymi oraz trudnymi chwilami związku.
Konstanty Ildefons Gałczyński tworzył wiersze opowiadające o realiach ludzkiego życia, ale także dłuższe poematy, które w satyryczny, groteskowy sposób zwracały uwagę odbiorcy na absurdy ówczesnej rzeczywistości. Pierwszym opublikowanym poematem autora był Koniec świata, noszący także podtytuł Wizja Świętego Ildefonsa czyli satyra na wszechświat. Utwór wydany został w Kwadrydze, w roku 1929. Dzieło opisuje apokalipsę oraz wyśmiewa zachowania ludzi w obliczu tragedii.
Konstanty Ildefons Gałczyński, poeta epoki współczesnej, odwoływał się w swych wierszach do zróżnicowanej tematyki – od prześmiewczych, groteskowych dzieł, do tych opisujących ludzką codzienność. Był mężem Natalii Awałow, a ich burzliwy związek niejednokrotnie stanowił inspirację dla jego twórczości. Utwór Rozmowa liryczna ukazuje miłość, temat szeroko poruszany w literaturze, jako zjawisko stanowiące bezpieczny fundament życia – rezygnuje z odwoływania się do romantycznych uniesień oraz gwałtownych namiętności.
Konstanty Ildefons Gałczyński, jeden z najbardziej znanych poetów dwudziestolecia międzywojennego, jest autorem utworu tytułowanego Gdy próg domu przestępujesz, dość nietypowego dla jego twórczości – napisanego prostym językiem, pozbawionego zaskakujących kontrastów. Wiersz pochodzi z opublikowanego w roku 1953 tomu Pieśni – wydano go niemal przed samą śmiercią autora, który nie przeżył kolejnego zawału serca. Przedstawia postać kobiety, która jest uosobieniem żony autora, Natalii.
Konstanty Ildefons Gałczyński był jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich poetów epoki dwudziestolecia międzywojennego. Choć poeta zasłynął szerzej głównie dzięki utworom z serii Teatrzyk Zielona Gęś – groteskowym, komicznym oraz pełnym kontrastów, to jednak tworzył także utwory o zdecydowanie odmiennej atmosferze. Jego wiersz Wizyta, opublikowany w roku 1936, opowiada o cieple rodzinnego domu, oraz o tym, co tak naprawdę tworzy domowe ognisko.
Konstanty Ildefons Gałczyński zaprezentował swoją twórczość szerszej publice poprzez Teatrzyk Zielona Gęś, czyli poprzez wydawane na przestrzeni lat miniatury dramatyczne, charakteryzujące się groteską, komizmem i absurdem, stylizowane na rodzajowe scenki. Jednym z takich utworów jest Ballada o trąbiącym poecie, w zaskakujący sposób opowiadająca o nieszczęśliwie zakochanym w Inie pisarzu.
Konstanty Ildefons Gałczyński był polskim poetą współczesnym, który oficjalnie zadebiutował w roku 1923 na łamach pisma Twórczość Młodej Polski. Związany był ze środowiskiem satyrycznym, zasłynął m.in. jako twórca Teatrzyku Zielona Gęś. Omawiany wiersz autora, pt. Pieśń III (Ile razem dróg przebytych), został opublikowany w roku 1953 i wchodził w skład tomu Pieśni. Jest podsumowaniem osobistych przeżyć, hołdem oraz wyrazem uznania wobec wiernej ukochanej.
Utwór „Pospolite ruszenie”, którego autorem jest Wacław Potocki, ukazuje realistyczny obraz szlachty polskiej z XVII wieku. Podmiot liryczny, który można utożsamiać tu z autorem ze względu na wielkie zaangażowanie w sprawy Rzeczpospolitej autora, wytyka Sarmatom obojętność wobec losów ojczystego kraju. Przedstawia to przez opis prostej sytuacji w obozie wojskowym, której możliwe, że był świadkiem. Poeta poza działalnością literacką spełniał się jako żołnierz oddany sprawie narodowej (pochodził z bogatej szlachty ziemiańskiej) oraz polityk (był podczaszym).
Odjazd to utwór będący wspomnieniem rozstania, z którym wiąże się opuszczenie na zawsze miejsca bliskiego sercu i ukochanej osoby. Podmiot liryczny bezpośrednio wyraża swoje uczucia w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Wiersz otwiera interesująca metafora:
Lilije to bardzo ważny utwór w twórczości Mickiewicza, będący swoistym końcowym etapem procesu zmierzania ku prostocie i naiwności. Wszystkie elementy ballady są ukierunkowane na łatwowierne odbieranie świata. Co ważne, ballada jest zakorzeniona w ludowości – świadczy o tym już samo wtrącenie przed tekstem właściwym pochodzące „z pieśni gminnej”. Mickiewicz odwołał się w swoim utworze do powszechnie znanej pieśni ludowej. Jak jednak przystało na wielkiego poetę, nie trzymał się on pierwowzoru kierując akcją dowolnie. Zaczerpnął tylko oś kompozycyjną z ludowej opowieści przekazywanej z ust do ust.