Już od początku we fraszce tej uwagę zwraca anaforyczna konstrukcja, rozpoczynająca się od słów z czasem. Formuła ta występuje także w dalszej części niektórych wersów. Wielokrotne jej powtarzanie w połączeniu z zastosowaniem trzynastozgłoskowej formy wiersza sylabicznego tworzy rytm przypominający tykanie zegara. To współgra z tematem fraszki – jest nim powszechna władza czasu.
Czesław Miłosz to wybitny polski poeta epoki współczesnej oraz laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Jego twórczość charakteryzowała mnogość poruszanych tematów, elementy moralizatorskie, katastrofizm czy wypowiedzi dotyczące kultury oraz cywilizacji. W wierszu Do mojej natury dokonuje pewnej autorefleksji, porusza tematykę człowieka i jego osobowości, unikatowego i niezbywalnego zestawu cech, który towarzyszy mu przez całe życie.
Po wyemigrowaniu Czesława Miłosza najpierw do Francji (1950), później do Stanów Zjednoczonych (1960) wielu znanych wówczas pisarzy tworzących w Polsce zaatakowało go – Konstanty Ildefons Gałczyński napisał Poemat dla zdrajcy, Antoni Słonimski nazwał go „wrogiem robotników i chłopów”. Potępił go też otwarcie Jarosław Iwaszkiewicz i Jerzy Putrament.
– różnorodność tematyczna (Miłosz jak świat – tak brzmi tytuł monografii Jana Błońskiego),
Roki to termin zaczerpnięty z dawnego polskiego prawa, oznaczający posiedzenie sądu, na które pozwany był zobowiązany stawić się w określonym czasie (na podstawie roku, czyli pozwu). Jak się za moment okaże, tytuł utworu odnosi się do sądu nad ludzkością.
Pierwsza lektura Piosenki o porcelanie wywołuje przede wszystkim wrażenia estetyczne. Uwagę zwraca rytmika (utwór napisany jest wierszem tonicznym, tworzą go wersy zawierające trzy, a rzadziej dwa akcenty), regularne rymy abab, a także trzykrotnie powtarzający się refren (Niczego mi proszę pana/ Tak nie żal jak porcelany).
Tytuł utworu tworzy swoisty oksymoron: z jednej strony sugeruje wykorzystanie lekkiej formy piosenki, a z drugiej eksponuje temat – koniec świata – który wyraźnie koliduje z taką strukturą gatunkową. Do opisania katastrofy z Apokalipsy św. Jana zdecydowanie bardziej pasowałyby przecież inne, poważniejsze formy, takie jak monumentalny hymn czy pieśń.
Oeconomia divina oznacza Boską pedagogię, Boskie zarządzanie światem. Podmiot liryczny punktem wyjścia w swojej wypowiedzi czyni relację z zaskakującej sytuacji: oto Bóg pozwolił człowiekowi kierować światem, a sam, na wyraźne jego życzenie, usunął się:
Obłoki pochodzą z początkowego okresu twórczości Czesława Miłosza, przypadającego na dwudziestolecie międzywojenne. Autor wiersza należał wówczas do wileńskiej grupy poetyckiej Żagary (skupionej wokół pisma o tej samej nazwie). Ich utwory wpisywały się w nurt zwany katastrofizmem.
Wiersz Moja wierna mowo powstał w 1968 r. Miłosz przebywał wówczas na emigracji w Stanach Zjednoczonych i pracował jako wykładowca akademicki w uniwersytecie w Berkeley. Utwór ten jest zapisem rozterek poety dramatycznie przeżywającego odłączenie od ojczyzny i konflikt z polskością.