Rozwój poezji rzymskiej jest znacznie późniejszy w stosunku do liryki greckiej. Okres jej szczególnego rozkwitu nastąpił w czasach panowania cesarza Augusta (druga połowa I w. p.n.e. i początek I w. n.e.), który zresztą również był poetą. Celem Horacego było przeszczepienie dokonań twórczości poetyckiej Grecji na grunt rzymski.
Horacy – Quintus Horatius Flaccus (urodził się w 65 r. p.n.e., zmarł w 8 r. n.e.) – najwybitniejszy – obok Wergiliusza – poeta starożytnego Rzymu. Jeden z najsłynniejszych twórców literatury antyku.
Franciszek Karpiński jest jednym z głównych przedstawicieli sentymentalizmu w Polsce. Poza pisaniem utworów lirycznych, realizujących założenia tegoż nurtu, tworzył on także wypowiedzi programowe (O wymowie w prozie albo w wierszu, 1782, O szczęściu człowieka. List do Rozyny, 1783).
Epoka romantyzmu wykształciła pewien bardzo charakterystyczny wzór bohatera literackiego. Poprzez wybitne dzieła takich twórców jak Goethe, Puszkin, Byron czy Mickiewicz, w powszechnej świadomości ludzi pierwszej połowy XIX wieku bardzo mocno utrwaliły się postawy, które z dzieł literackich bardzo szybko przenikały do prawdziwego życia. Żadna inna epoka nie mogła (i nie może nadal) poszczycić się aż tak silnym wpływem na ludzkie zachowania – bywało wszak, że młodzi ludzie w wyniku zbyt dosłownej lektury powieści czy poematu, tracili życie. Przyjrzyjmy się zatem, kim był ów „bohater romantyczny”!
Daniel Naborowski jest twórcą niewątpliwie przynależnym do baroku, jednak żyjąc w latach przypadających na jego początkową fazę, zyskuje miano poety „epoki przejściowej”, gdyż wykorzystuje w swoich wierszach zarówno tradycję renesansową, jak i manieryzm oraz konceptyzm okresu następującego.
Daniel Naborowski (1573-1640) – poeta baroku, dyplomata, tłumacz, z wyznania kalwinista. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym.
Czesław Miłosz (1911-2004) – jeden z najważniejszych twórców polskiej literatury XX wieku. Na jego ogromny dorobek składa się wiele tomów poezji, powieści, eseje i tłumaczenia (na język polski: wybranych ksiąg Biblii, dzieł Williama Szekspira, Johna Miltona, Thomasa Stearnsa Eliota, Williama Butlera Yeatsa, na angielski: niektórych naszych poetów, np. Zbigniewa Herberta).
„Czarne kwiaty” Cypriana Kamila Norwida to zbiór wspomnień o ostatnich spotkaniach ze zmarłymi. Jego powstanie jest datowane na 1856 rok. Zbiór ukazał się w czasopiśmie „Czas” w grudniu tego samego roku.
Pisarz, który za życia, a nawet kilkadziesiąt lat po śmierci był zbywany całkowitym milczeniem, pod koniec XX wieku został uznany przez wielu historyków literatury za najwybitniejszego polskiego poetę.
– Norwid-liryk ostentacyjnie łamał przyzwyczajenia publiczności do wierszy śpiewnych o treściach nieskomplikowanie patriotycznych lub uczuciowych, czyli do tzw. wierszy rzewnych, popularnych w romantyzmie.