Norwid – poeta ciągle współczesny
Pisarz, który za życia, a nawet kilkadziesiąt lat po śmierci był zbywany całkowitym milczeniem, pod koniec XX wieku został uznany przez wielu historyków literatury za najwybitniejszego polskiego poetę.
Pisarz, który za życia, a nawet kilkadziesiąt lat po śmierci był zbywany całkowitym milczeniem, pod koniec XX wieku został uznany przez wielu historyków literatury za najwybitniejszego polskiego poetę.
– Norwid-liryk ostentacyjnie łamał przyzwyczajenia publiczności do wierszy śpiewnych o treściach nieskomplikowanie patriotycznych lub uczuciowych, czyli do tzw. wierszy rzewnych, popularnych w romantyzmie.
– Norwid nazwał swą twórczość dawaniem świadectwa prawdzie i dlatego dbał, aby każde jego słowo było nabrzmiałe treścią. Stąd nadzwyczajna zwięzłość jego wypowiedzi.
Cyprian Kamil Norwid krytycznie oceniał swoją epokę, ale poczuwał się do obowiązków wobec własnego narodu. Dlatego przedmiotem swojej poezji uczynił ogólny interes obywatelski:
– Niewiele nawiązuje do tradycji romantycznej, za to wybiega w przyszłość – poza swoją epokę.
Cyprian Kamil Norwid (ur. w 1821 w Laskowie-Głuchach k. Warszawy, zm. w 1883 r. w Paryżu) – poeta, prozaik, dramaturg, rzeźbiarz, malarz, filozof. Uważany jest za czwartego, obok Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, polskiego wieszcza narodowego.
W dwudziestoleciu międzywojennym Leśmian uważany był za „pogrobowca” Młodej Polski (określenie Artura Sandauera), gdyż postrzegano go jako poetę symbolistycznego.
Adam Zagajewski, ur. 1945 we Lwowie, zm. 2021 w Krakowie. Poeta, prozaik, eseista, krytyk literacki, tłumacz. Przedstawiciel pokolenia Nowej Fali. Autor kilkunastu tomów poetyckich i szkiców. Należy do najczęściej tłumaczonych polskich autorów współczesnych. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród międzynarodowych.
Adam Mickiewicz (ur. 24 grudnia 1798 r., zm. 26 listopada 1855 r.) – najwybitniejszy przedstawiciel polskiego romantyzmu i jeden z czołowych przedstawicieli romantyzmu europejskiego, poeta, dramaturg, publicysta i działacz polityczny.
Pierwszy okres twórczości Mickiewicza nazywany jest okresem wileńsko-kowieńskim. W tym czasie Mickiewicz tworzył m.in. utwory okolicznościowe oraz przerabiał i tłumaczył Woltera. Jego debiut z 1818 roku to typowo klasycystyczny wiersz Zima mniejsza. Słynna Oda do młodości z 1820 r. mimo również klasycystycznej poetyki jest już zjawiskiem zupełnie innym – to utwór programowy, przedstawiający nową wizję świata.