Antygona w rozmowie ze swoją siostrą Ismeną mówi o zakazie Kreona dotyczącym grzebania zwłok ich brata Polinejkesa, który poległ w bratobójczej walce z Eteoklesem. Prosi ją o pomoc i wyrażenie sprzeciwu wobec krzywdzącego prawa, ale ta decyduje się być posłuszna władcy, do czego stara się przekonać również Antygonę.
1. Antygona informuje Ismenę o zakazie Kreona dotyczącym grzebania ciała Polinejkesa.
Historia rodu Labdakidów należy do mitów tebańskich i stanowiła inspirację dla Sofoklesa do napisania Antygony. Lajos, król Teb i syn Labdaka, usłyszał w wyroczni delfickiej przepowiednię. Według Pytii miał on umrzeć z ręki własnego syna, który następnie ożeni się ze swoją matką, Jokastą. Bohater chciał uniknąć wypełnienia się przepowiedni i gdy na świat przyszedł jego męski potomek, kazał przekłuć mu stopy i porzucić go w górach na pewną śmierć.
Antygona jest dziełem inspirowanym historią rodu Labdakidów, która należy do mitów genealogicznych, czyli wyjaśniających pochodzenie i losy władców. Co istotne, czas i miejsce akcji tragedii odnoszą się do przestrzeni mitycznej, a nie historycznej.
Sofokles (ur. ok. 496 r. p.n.e. w Kolonos, zm. w 406 r. p.n.e. w Atenach) – uważany za największego, obok Ajschylosa i Eurypidesa, tragika starożytnej Grecji; polityk, dowódca wojskowy i kapłan. Był jednym z najbardziej szanowanych obywateli ateńskich, czczony jako wybitna osobowość zarówno za życia, jak i po śmierci.
Klasycyzm to nie tylko kategoria stylistyczno-estetyczna. W przypadku Herberta to także określona postawa wobec świata, poszukiwanie umiaru, równowagi, postawa racjonalistyczna, akcentująca więź z tradycją, zwłaszcza antyczną. To również przestrzeganie reguł i uniezależnienie się od dobra i zła. Według Platona zachowanie miary i proporcji jest zawsze piękne.
Zbigniew Herbert (1924-1998) – jeden z najwybitniejszych polskich poetów XX wieku, eseista, dramaturg. Urodził się we Lwowie.
Twórczość Broniewskiego jest ściśle związana z jego życiem oraz światopoglądem. Swój oddźwięk znajduje w niej burzliwa historia narodu polskiego. Wiersze przesycone są topiką rewolucyjną i patriotyczną, ponadto niezwykle mocno oddziałują na emocje czytelnika. Jak zauważa Tadeusz Bujnicki, badacz twórczości Broniewskiego, poeta nie chciał pisać „kroniki faktów”, opisywać rzeczywistości. Jego celem było oddziaływanie na emocje odbiorcy i wywołanie pewnych postaw. Odwoływał się on do uczuć czytelników po to, aby nimi w pewien swoisty sposób pokierować, aby zaczęli oni współodczuwać.
Władysław Broniewski urodził się 17 grudnia 1897 roku w Płocku. Zmarł 10 lutego 1962 roku w Warszawie. Uważa się, że jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli poezji rewolucyjnej oraz socrealizmu w Polsce. Poza działalnością artystyczną, zajmował się również tłumaczeniami. Ponadto był żołnierzem Legionów Polskich i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Wisława Szymborska jest wybitną polską poetką. Znakomita twórczość przyniosła jej w 1996 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Wiersze artystki stały się jej wizytówką, znakiem rozpoznawczym. Szymborska wypracowała bowiem bardzo charakterystyczny i niepowtarzalny styl. Pod względem tematycznym jej utwory ewoluowały na przestrzeni lat.