„Droga nad przepaścią w Czufut-Kale” to piętnasty utwór pochodzący z cyklu „Sonety krymskie” autorstwa romantycznego poety Adama Mickiewicza. Cykl ten powstawał w latach 1825-1826, a inspiracją do jego stworzenia była podróż poety na Półwysep Krymski. Wiersz przedstawia rozmowę Mirzy i Pielgrzyma, którzy przemieszczają się nad tajemniczą przepaścią.
Zimna skała, dotyk jej zawsze przynosi na myśl starą mogiłę. Kamień, choć dawniej nazywany był kośćmi Matki Ziemi, przez ludzi kojarzony jest ze śmiercią. Być może to jego brak poruszenia i lodowata aura łączona jest z widokiem stężałego trupa. Kamień jednak nie jest martwy, wręcz przeciwnie. Przez wieki tkwi w jednym miejscu, nieporuszony. Czy to jednak oznacza brak życia, czy może jego inną formę? Góry wypiętrzają się przecież przez miliony lat, rosną i więdną niczym wszystko inne. Kamień żyje po prostu własnym życiem, inaczej zatopionym w czasie. Łączy nim przez to przyszłość, przeszłość i teraźniejszość. Nie bez kozery najstarsze z ludów budowały z niego monolityczne portale. Co widziały przez te okna, kamienie szepczące historie eonów? Teraz już to wiem.
Technologia na pewnym etapie rozwoju zawsze zaczyna przypominać magię. Szczególnie jeżeli obserwująca ją osoba nie ma bladego pojęcia, co właściwie widzi. Powstało na ten temat wiele spekulacji, a samo słowo „magia” jest już dosyć znaczące. Pochodzi przecież od starobabilońkiego „Mag” – czyli kapłana z samego szczytu świątyni, osobę obdarzoną tajemną wiedzą. Zawsze, gdy o tym myślę mam przed oczyma tych szalonych bohaterów-uczonych z XIX wiecznych powieści angielskich. Ludzi wierzących w istnienie eteru, dla których nauka była przygodą i sztuką zarazem. Przedziwnych jegomości w moglach, którzy przekręcając wajchę, budzili do życia pozszywane ze sobą potwory albo tworzyli cuda techniki w piwnicy starych posiadłości swoich rodów. Jest tak, ponieważ chyba sam do nich troszeczkę należę.
Pan Tadeusz to dzieło specyficzne, nie tylko ze względu na zastosowanie trzynastozgłoskowca. Ta epopeja narodowa stworzona piórem Adama Mickiewicza zaskakuje mnogością wątków, które przewijają się ze sobą na kartach poematu. Aby dobrze zrozumieć, ile kunsztu wykazał wieszcz, należy przeanalizować je wszystkie po kolei. Każdy z głównych wątków okazuje się bowiem łączyć z innymi i wynikać … Czytaj dalej
„Stepy akermańskie” to pierwszy utwór pochodzący z cyklu „Sonety krymskie” autorstwa romantycznego poety Adama Mickiewicza. Cykl ten powstawał w latach 1825-1826 i stanowi świadectwo podróży poety na Półwysep Krymski. „Stepy akermańskie” to poetycki opis przyrody i wyraz fascynacji rozpościerającymi się na Wschodzie stepami. Pojawia się również wątek patriotyczny.
Mężczyźni odgrywają zdecydowanie ważniejszą rolę w epopei Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz”, niż kobiety. Świadczy o tym chociażby fakt, że głównym bohaterem jest Jacek Soplica, skrywający się pod fałszywą tożsamością księdza Robaka. Dwoma najważniejszymi postaciami kobiecymi są Telimena i Zosia. Bohaterki zostały ukazane na zasadzie kontrastu. Oprócz płci, mają naprawdę niewiele cech wspólnych.
Jacek Soplica (ksiądz Robak) to jeden z najważniejszych bohaterów „Pana Tadeusza”. Jest to postać dynamiczna – jego życie ulegało znaczącym zmianą, które wpływały nie tylko na niego samego, ale również na jego otoczenie. Bohater przeszedł przemianę, za sprawą której odpokutował wcześniejsze przewinienia.
„Burza” to utwór Adama Mickiewicza, który opowiada o niebezpiecznej burzy, którą napotkał statek na morzu. Wiersz jest czwartym sonetem z pisanego w latach 1825-1826 cyklu „Sonety krymskie” i należy do tzw. tryptyku marynistycznego. Inspiracją do napisania tego utworu mógł być sztorm, który spotkał poetę podczas jego podróży po Morzu Czarnym.
„Bakczysaraj” to utwór, w którym Adam Mickiewicz przedstawia tytułowe miasto Bakczysaraj – byłą stolicę chanów krymskich z dynastii Girejów. Tematem wiersza jest potęga i piękno miasta, które przeminęły. Utwór to szósty sonet z cyklu „Sonety Krymskie”, który powstawał w latach 1825-1826 i stanowi pamiątkę z podróży poety po Półwyspie Krymskim.
Lilije to bardzo ważny utwór w twórczości Mickiewicza, będący swoistym końcowym etapem procesu zmierzania ku prostocie i naiwności. Wszystkie elementy ballady są ukierunkowane na łatwowierne odbieranie świata. Co ważne, ballada jest zakorzeniona w ludowości – świadczy o tym już samo wtrącenie przed tekstem właściwym pochodzące „z pieśni gminnej”. Mickiewicz odwołał się w swoim utworze do powszechnie znanej pieśni ludowej. Jak jednak przystało na wielkiego poetę, nie trzymał się on pierwowzoru kierując akcją dowolnie. Zaczerpnął tylko oś kompozycyjną z ludowej opowieści przekazywanej z ust do ust.