Paula HalikTadeusz Borowski był polskim poetą, pisarzem oraz publicystą, tworzącym w okresie współczesności, należał do tzw. Pokolenia Kolumbów. Jeden z jego ważniejszych wierszy, Pieśń, wydany został w roku 1942 i wchodził w skład zbioru Gdziekolwiek ziemia…, opublikowanego w podziemiu. Autor przedstawia w utworze poglądy na temat ludzi doświadczających okrucieństw wojny, a następnie zapomnianych i odsuniętych na boczny tor.
Czesław Miłosz to wybitny polski poeta epoki współczesnej oraz laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Jego twórczość charakteryzowała mnogość poruszanych tematów, elementy moralizatorskie, katastrofizm czy wypowiedzi dotyczące kultury oraz cywilizacji. W wierszu Do mojej natury dokonuje pewnej autorefleksji, porusza tematykę człowieka i jego osobowości, unikatowego i niezbywalnego zestawu cech, który towarzyszy mu przez całe życie.
Wisława Szymborska to słynna polska noblistka w dziedzinie literatury, poetka tworząca w czasach współczesnych, a także eseistka, tłumaczka oraz krytyczka. W swoich wierszach odwoływała się niejednokrotnie do rozpowszechnionego w sztuce motywu przemijania, m.in. w utworze Radość pisania, ale też w Muzeum – w którym opisuje wizytę w tytułowej instytucji, przypominającą o nieuchronnym oraz nieuniknionym upływie czasu.
Bolesław Leśmian to polski literat, który tworzył w czasach dwudziestolecia wojennego. Jego dorobek artystyczny charakteryzowało nowatorskie podejście, liczne neologizmy oraz nawiązania do egzystencjalizmu czy motywów folklorystycznych. Wiersz Żołnierz wchodzi w skład tomu Łąka, który wydany został w 1920 roku. Utwór należy do podzbioru Pieśni kalekujące i opowiada historię wojaka, który wraca do rodzinnego domu, lecz nie spotyka się z entuzjastycznym powitaniem.
Słynny tom poezji Łąka dzieli się na mniejsze podzbiory – jednym z nich jest cykl Pieśni kalekujące, w skład którego wchodzi utwór Zaloty, otwierający serię wierszy poruszających tematykę ludzkiej niepełnosprawności, ale też siły człowieka zmagającego się z ułomnościami. Autorem dzieła jest Bolesław Leśmian, innowacyjny autor tworzący w okresie dwudziestolecia międzywojennego, który przez cały czas działalności unikał identyfikowania się z jakąkolwiek zorganizowaną grupą literacką.
Utwór Szewczyk, autorstwa poety dwudziestolecia międzywojennego Bolesława Leśmiana, wydany został w roku 1920 w słynnym tomie wierszy Łąka. Stanowi pochwałę postawy osób, reprezentujących niższe warstwy społeczne, ich aktywności oraz codziennego heroizmu – wbrew biedzie i wykluczeniu. Autor opisuje tytułowego biednego szewca, który wytrwale stara się uszyć obuwie dla Stwórcy, mimo przeciwności jest on pracowity, konsekwentny i zawzięty.
Słynny tom poetycki Łąka, wydany w roku 1920, podzielony jest tematycznie na mniejsze cykle. Jednym z nich jest podzbiór Trzy róże, w skład którego wchodzi wiersz Schadzka spóźniona, sensualny erotyk opowiadający o spotkaniu kochanków, które niestety odbywa się w nieodpowiednim czasie. Autorem utworu, jak i całego tomu, jest Bolesław Leśmian, który poza dziełami poruszającymi kwestie miłosne, rozważał w swojej twórczości także kondycję człowieka czy jego relację z Bogiem.
Łąka to tom wierszy z roku 1920, odwołujący się do zagadnień filozoficznych, a także kwestii związanych z folklorem i przyrodą, zawierający dzieła nowatorskie językowo, słynne ballady czy erotyki. Jego autorem jest Bolesław Leśmian, poeta dwudziestolecia międzywojennego, określany mianem niezwykłego indywidualisty i innowatora. Ze wspomnianego zbioru wywodzi się wiersz Rok nieistnienia, który opowiada o wiecznej, metafizycznej miłości przekraczającej granicę życia i śmierci.
Ręka to wiersz przynależący do cyklu Pieśni kalekujące, wchodzącego w skład tomu Łąka, opublikowanego w 1920 roku. Już sam tytuł podzbioru sygnalizuje tematykę poruszaną w utworze – wynaturzenie i niedoskonałość ludzkiego ciała. Takie naturalistyczne i groteskowe przedstawienie anatomii człowieka było dla twórczości Leśmiana charakterystyczne – to jeden z ważniejszych motywów jego dzieł, obok relacji ludzi i Boga, śmierci i miłości czy też świata fantastycznego.
Wiersz Otchłań, poruszający kwestię cierpienia, wchodzi w skład cyklu Ponad brzegami, wywodzącego się z opublikowanego w 1920 roku zbioru Łąka. Jego autorem jest Bolesław Leśmian, poeta, którego twórczość charakteryzował innowacyjny język, nietypowy styl, odważna tematyka oraz kreowanie unikatowych światów.