Tytuł Ars poetica? oznacza sztukę poetycką. Wiersz Miłosza wpisuje się zatem w nurt liryki autotematycznej – poezji o poezji, i ma charakter programowy. Podmiotem lirycznym jest poeta, którego można w tym wypadku utożsamiać z autorem. Opatrzenie tytułu znakiem zapytania oznacza niepewność artysty poszukującego własnej drogi.
Czesław Miłosz (1911-2004) – jeden z najważniejszych twórców polskiej literatury XX wieku. Na jego ogromny dorobek składa się wiele tomów poezji, powieści, eseje i tłumaczenia (na język polski: wybranych ksiąg Biblii, dzieł Williama Szekspira, Johna Miltona, Thomasa Stearnsa Eliota, Williama Butlera Yeatsa, na angielski: niektórych naszych poetów, np. Zbigniewa Herberta).
Cykl prozatorski „Białe Kwiaty” Cypriana Kamila Norwida powstał w celu teoretycznego uzasadnienia innego słynnego eseju autora – „Czarnych Kwiatów”, gdzie opisywał ostatnie spotkania ze znanymi przyjaciółmi artystami. Poeta spotkał się z silną krytyką z uwagi na suche opisy pozbawione patosu przysługującego zdaniem opinii publicznej tak cenionym postaciom. Cykl drukowano w latach 1856-57 w czasopiśmie „Czas”. Tworzy ciekawe wnioski na temat sztuki, przeplatając je z odwołaniami do swoich doświadczeń i spotkanych osób.
Wiersz „Fatum” należy do cyklu literackiego „Vade-mecum”, powstałego w latach 1865-66. Jest doskonałym przykładem liryki narracyjnej, co prawda rzadko spotykanej u Norwida, który preferował wypowiedź bezpośrednią podmiotu lirycznego, który można by z nim utożsamiać. Poeta dokonuje reminiscencji motywu fatum, znanego w sztuce od wieków i rzuca na niego nowe, ciekawe światło.
W utworze „Larwa” Cyprian Kamil Norwid zwraca uwagę na wady społeczeństwa brytyjskiego, posługując się doświadczeniami zdobytymi podczas pobytu w Londynie. Gdy przebywał w tym mieście w 1854 roku, spotkał się z najgorszym możliwym obrazem zepsutej ludności angielskiej, która przez silnie rozwijający się industrializm stała się wyjątkowo materialistyczna. Wiersz powstał na rok lub dwa lata przed wybuchem powstania styczniowego, czyli około roku 1861.
W swoim wierszu „Adam Krafft” Cyprian Kamil Norwid wspomina średniowiecznego rzeźbiarza, który w okresie romantyzmu został zapomniany, mimo ogromnego talentu i dorobku artystycznego. Poetę do napisania utworu zainspirowała wizyta w Norymberdze, gdzie znajduje się jedno z dzieł mistrza w 1842 roku. Utwór porusza wątki z biografii artysty oraz ogólne refleksje na temat niedocenionych autorów, do których Norwid czuł się podobny.
„Czarne kwiaty” Cypriana Kamila Norwida to zbiór wspomnień o ostatnich spotkaniach ze zmarłymi. Jego powstanie jest datowane na 1856 rok. Zbiór ukazał się w czasopiśmie „Czas” w grudniu tego samego roku.
Pisarz, który za życia, a nawet kilkadziesiąt lat po śmierci był zbywany całkowitym milczeniem, pod koniec XX wieku został uznany przez wielu historyków literatury za najwybitniejszego polskiego poetę.
– Norwid-liryk ostentacyjnie łamał przyzwyczajenia publiczności do wierszy śpiewnych o treściach nieskomplikowanie patriotycznych lub uczuciowych, czyli do tzw. wierszy rzewnych, popularnych w romantyzmie.
– Norwid nazwał swą twórczość dawaniem świadectwa prawdzie i dlatego dbał, aby każde jego słowo było nabrzmiałe treścią. Stąd nadzwyczajna zwięzłość jego wypowiedzi.