Spieszmy się to jeden z najpiękniejszych, najbardziej znanych i wzruszających wierszy Jana Twardowskiego. Jednocześnie jego fragmenty należą do najczęściej cytowanych fragmentów polskiej poezji. Twardowski zadedykował go swojej przyjaciółce, poetce Annie Kamieńskiej.
Samotność to kolejny wiersz księdza Twardowskiego, pochodzący z tomiku Znaki ufności. Znów nieregularny w budowie, stychiczny, o różnej długości wersów. Ma charakter modlitwy, zaimki „Cię”, „Ty”, pisane wielką literą świadczą o tym, że podmiot liryczny zwraca się w osobistej modlitwie do Boga.
Oda do rozpaczy, wiersz niewiele mający wspólnego z klasyczną odą, pochodzi z tomu Poezje wybrane, który ukazał się w 1979 roku. Tytuł wiersza nawiązuje do gatunku ściśle sformalizowanego, wiersz Twardowskiego ma tymczasem nieregularną budowę. Zrywa z klasyką tego gatunku lirycznego. Pamiętając choćby słynną Odę do młodości Adama Mickiewicza wiemy, że ody powinny wysławiać pewną ideę. Antropomorfizowana przez podmiot liryczny Twardowskiego rozpacz jest co prawda czymś abstrakcyjnym, jednak utwór jej poświęcony w niczym nie przypomina podniosłej, patetycznej atmosfery wyżej przypomnianego romantycznego dzieła. Oda Twardowskiego składa się z 14 wersów o różnej długości. Już tytuł utworu pozwala się spodziewać dowcipnego charakteru dzieła.
Wiersz Do moich dzieci reprezentuje typ liryki zwrotu do adresata. Podmiotem lirycznym jest nauczyciel, który wspomina czasy szkolne, bycia pedagogiem w szkole specjalnej, przystosowanej dla dzieci niepełnosprawnych – upośledzonych umysłowo. Adresatem są wychowankowie, niektórzy zostali przywołani po imieniu, co świadczy o indywidualnym, podmiotowym podejściu nauczyciela do ucznia. Inaczej wspomina on Jurka, Jankę, Janka, Wojtka, Zosię czy Pawełka. Każdy jest więc wyjątkowy. Autor z jednej strony stosuje w tym utworze konwencję listu, na co wskazywać może tytuł i podpis „nadawcy” w ostatnim wersie utworu, z drugiej zaś wiersz ten przypomina formę pamiętnika podmiotu lirycznego, pierwsze wersy zapowiada bowiem zapis wspomnień:
reprezentuje powojenny nurt poezji religijnej;
osobiste doświadczenie wiary podstawą twórczości;
Jan Twardowski urodził się 1 czerwca 1915 roku w Warszawie, gdzie zmarł 18 stycznia 2006 roku. Syn Jana i Anieli Marii z domu Konderskiej. Miał trzy siostry – młodszą Marię i starsze Lucynę i Halinę. W sierpniu 1915 cała rodzina została zesłana w głąb Rosji, skąd wrócili trzy lata później.
Na poezję Jan Lechonia, Skamandryty oraz słynnego literata okresu dwudziestolecia międzywojennego, w znacznej mierze wpłynęły tragiczne wydarzenia zarówno I, jak i II wojny światowej. Utwór Przypowieść, opublikowany w roku 1945, porusza kwestie ofiarności wobec swojej ojczyzny w obliczu konfliktów zbrojnych. Opowiada o walecznym żołnierzu, który choć poświęca dla kraju swoje życie, nie słyszy słów podziękowania i nie jest przez nikogo doceniany.
Jan Lechoń był polskim poetą należącym do literackiej grupy Skamander, tworzącym w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Jednym z jego słynniejszych tomów wierszy był zbiór Srebrne i czarne, opublikowany w roku 1924. Pochodzi z niego utwór Toast, który jest nostalgiczny, melancholijny i porusza zagadnienia nietypowe dla pochwalających codzienne życie oraz miejski zgiełk Skamandrytów – opowiada o nieuchronnym przemijaniu.
Jan Lechoń był współczesnym polskim poetą oraz prozaikiem, a także krytykiem literackim, związany był ze słynną grupą Skamander. Artysta w swojej twórczości podejmował zróżnicowane tematy, kluczowy wpływ na jego dzieła miał także trudny, wieloletni pobyt na emigracji. Wiersz Chełmoński, przywołujący w tytule znanego malarza, przedstawia uczucia towarzyszące mu na obczyźnie oraz tęsknotę za rodzimym krajem.
Jan Lechoń to słynny literat związany z grupą Skamander, tworzący zarówno poezję, jak i prozę. Jest autorem licznych zbiorów liryki, między innymi Srebrne i czarne, opublikowanego w 1924 roku. Na niebo wypływają białych chmurek żagle to pochodzący z niego wiersz, który w rzeczywistości nie posiada tytułu, dlatego też identyfikowany jest poprzez pierwszy wers. Utwór opowiada o miłości, która pozostaje niespełniona.