Oeconomia divina oznacza Boską pedagogię, Boskie zarządzanie światem. Podmiot liryczny punktem wyjścia w swojej wypowiedzi czyni relację z zaskakującej sytuacji: oto Bóg pozwolił człowiekowi kierować światem, a sam, na wyraźne jego życzenie, usunął się:
Obłoki pochodzą z początkowego okresu twórczości Czesława Miłosza, przypadającego na dwudziestolecie międzywojenne. Autor wiersza należał wówczas do wileńskiej grupy poetyckiej Żagary (skupionej wokół pisma o tej samej nazwie). Ich utwory wpisywały się w nurt zwany katastrofizmem.
Wiersz Moja wierna mowo powstał w 1968 r. Miłosz przebywał wówczas na emigracji w Stanach Zjednoczonych i pracował jako wykładowca akademicki w uniwersytecie w Berkeley. Utwór ten jest zapisem rozterek poety dramatycznie przeżywającego odłączenie od ojczyzny i konflikt z polskością.
Wiersz Który skrzywdziłeś powstał w Waszyngtonie w 1950 r., a więc w czasie pracy Miłosza w polskiej placówce dyplomatycznej w Stanach Zjednoczonych, na parę miesięcy przed podjęciem przez niego decyzji o wyemigrowaniu do Francji i złożeniem w Paryżu prośby o azyl.
Utwór rozpoczyna się obrazem placu rzymskiego Campo di Fiori. Uwagę przykuwa wielobarwność przestrzeni i operowanie konkretem:
Tytuł Ars poetica? oznacza sztukę poetycką. Wiersz Miłosza wpisuje się zatem w nurt liryki autotematycznej – poezji o poezji, i ma charakter programowy. Podmiotem lirycznym jest poeta, którego można w tym wypadku utożsamiać z autorem. Opatrzenie tytułu znakiem zapytania oznacza niepewność artysty poszukującego własnej drogi.
Czesław Miłosz (1911-2004) – jeden z najważniejszych twórców polskiej literatury XX wieku. Na jego ogromny dorobek składa się wiele tomów poezji, powieści, eseje i tłumaczenia (na język polski: wybranych ksiąg Biblii, dzieł Williama Szekspira, Johna Miltona, Thomasa Stearnsa Eliota, Williama Butlera Yeatsa, na angielski: niektórych naszych poetów, np. Zbigniewa Herberta).
Wiersz „Fatum” należy do cyklu literackiego „Vade-mecum”, powstałego w latach 1865-66. Jest doskonałym przykładem liryki narracyjnej, co prawda rzadko spotykanej u Norwida, który preferował wypowiedź bezpośrednią podmiotu lirycznego, który można by z nim utożsamiać. Poeta dokonuje reminiscencji motywu fatum, znanego w sztuce od wieków i rzuca na niego nowe, ciekawe światło.
W utworze „Larwa” Cyprian Kamil Norwid zwraca uwagę na wady społeczeństwa brytyjskiego, posługując się doświadczeniami zdobytymi podczas pobytu w Londynie. Gdy przebywał w tym mieście w 1854 roku, spotkał się z najgorszym możliwym obrazem zepsutej ludności angielskiej, która przez silnie rozwijający się industrializm stała się wyjątkowo materialistyczna. Wiersz powstał na rok lub dwa lata przed wybuchem powstania styczniowego, czyli około roku 1861.
W swoim wierszu „Adam Krafft” Cyprian Kamil Norwid wspomina średniowiecznego rzeźbiarza, który w okresie romantyzmu został zapomniany, mimo ogromnego talentu i dorobku artystycznego. Poetę do napisania utworu zainspirowała wizyta w Norymberdze, gdzie znajduje się jedno z dzieł mistrza w 1842 roku. Utwór porusza wątki z biografii artysty oraz ogólne refleksje na temat niedocenionych autorów, do których Norwid czuł się podobny.