Daniel Naborowski był polskim przedstawicielem baroku, dla którego jednak poezja była zajęciem pobocznym, nie starał się on nawet o ich publikację. Przede wszystkim pełnił funkcję dworskiego dyplomaty oraz tłumacza. Jego wiersz, Na toż, odwołuje się do typowego dla ówczesnej epoki motywu vanitas, przypomina czytelnikowi o ulotności życia oraz bliskości śmierci, a jednocześnie przestrzega przed zatraceniem się w dobrach materialnych.

Daniel Naborowski był poetą okresu baroku, ale także sędzią, dyplomatą, tłumaczem oraz dworskim marszałkiem. Jego dzieła próbowały pogodzić renesansowy zachwyt nad możliwościami ludzkiego umysłu oraz świadomość nieuchronnego przemijania człowieka oraz jego ziemskiego dorobku. Jego wiersz, Róża, powstał jako wyraz poszanowania dla mecenasa Krzysztofa Radziwiłła, wojewody wileńskiego, który wspierał Naborowskiego w procesie twórczym oraz udostępniał środki finansowe umożliwiające rozwój poety.