Orgon jest głową rodziny mieszczańskiej, katolickiej, o modelu typowo patriarchalnym (w której o wszystkim decyduje mężczyzna). Po śmierci żony powtórnie ożenił się z Elmirą, prawdopodobnie znacznie młodszą od niego kobietą. Ma dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa, Mariannę i Damisa.
Fałszywa pobożność jest tematem komedii Świętoszek i główną cechą jej tytułowego bohatera, Tartuffe’a, który wykorzystuje dobroduszność i szczere intencje Orgona do realizacji własnych celów, takich jak podźwignięcie się z nędzy, zdobycie majątku i pozycji. Bez skrupułów, posługując się sprytnym kamuflażem i kłamstwami, bohater zyskuje pełne zaufanie Orgona i pani Pernelle.
Scena otwierająca sztukę stanowi ekspozycję, czyli sytuację zarysowującą główne problemy utworu. Z ust matki Orgona, pani Pernelle, padają słowa gorzkiej krytyki wobec całej rodziny, panujących w niej zwyczajów i rzekomego braku szacunku dla starszej pani.
1. Pani Pernell krytycznie wypowiada się o domu Orgona.
Świętoszek został wystawiony na scenie po raz pierwszy 12 maja 1664 roku jako uroczystość towarzysząca otwarciu pałacu oraz ogrodów w Wersalu. Król Francji Ludwik XIV przyjął tę sztukę z entuzjazmem, jednakże przedstawiciele władz kościelnych z biskupem Paryża na czele byli nią oburzeni.
Molier żył i tworzył w przełomowym dla Francji i Europy XVII wieku. Był to czas walki o „rząd dusz” potężnego wówczas Kościoła katolickiego, zagrożonego jednak postępem reformacji. Instytucja ta była wówczas wyrocznią w sprawach obyczajowych.
Oniryzm starał się tworzyć literaturę na podobieństwo marzenia sennego. Czy był to sen przyjemny, czy groteskowy koszmar, oniryzm się nim inspirował. Zafascynowani psychoanalizą, twórcy oniryczni widzieli w marzeniu sennym możliwość zerwania z logiką i prawami rzeczywistości, które krępowały człowieka. Dlatego też łamali w swoich dziełach ciągłość fabularną, a prawdę ukrywali za fantastycznym symbolizmem.
Na początku epoki romantyzmu Johann Wolfgang von Goethe stworzył pewien model literacki, który następnie zaczął przenikać do postaw życiowych młodych ludzi tamtych czasów. Werteryzm, bo o nim mowa, miał bardzo duży wpływ na kształtujący się wtedy romantyzm. Związany jest też z powstaniem bohatera werterycznego – jednego z archetypów postaci literackich.
Konstanty Ildefons Gałczyński był polskim poetą tworzącym w epoce współczesnej. Zasłynął głównie dzięki swoim pełnym kontrastów dziełom, a także dzięki twórczości o charakterze satyrycznym, jak Teatrzyk Zielona Gęś. Jest on autorem m.in. utworu pod tytułem Prośba o wyspy szczęśliwe, który opublikowany został w roku 1930. Jest to wiersz intymny, o osobistym charakterze, skierowany do bliskiej osoby, którą podmiot liryczny darzy szczerym uczuciem.
Na kanwie życia oraz twórczości angielskiego arystokraty, Lorda Byrona, wytworzył się specyficzny trend w romantyzmie. Bajronizm, bo o nim mowa, cechowały skrajny indywidualizm i pogarda dla zastanych norm społecznych. Tworzeni w tym nurcie bohaterowie romantyczni to wyobcowane, wybitne jednostki o skłonnościach do kierowania się emocjami oraz mściwością.