Utwór ten powstał w 1842 roku. Norwid miał wówczas zaledwie dwadzieścia lat. Pióro jest jednym z najważniejszych dokonań młodzieńczego okresu jego twórczości. Przynosi wyraźnie skrystalizowany obraz idei i dążeń charakterystyczny dla całej późniejszej poezji Norwida.
Pielgrzym jest jednym z kluczowych motywów literatury romantyzmu. Utwór Norwida wpisuje się w ten nurt twórczości, przedstawiając nowe na tle dotychczasowych ujęcie pielgrzymowania.
Ogólniki umieścił Norwid na początku swojego cyklu poetyckiego pt. Vade-mecum. Utwór ten odgrywa w nim rolę wstępu, wiersza programowego. Należy do liryki autotematycznej: jego tematem jest poezja, istota jej tworzenia i relacje między poetą a rzeczywistością, choć wszystkie poruszone tutaj kwestie można także odnieść do każdego typu wypowiedzi.
Utwór ten powstał w czasie pobytu Norwida w Stanach Zjednoczonych w 1854 r. i nigdy nie został ogłoszony za jego życia. Poeta wpisał go do listu do Marii Trębickiej i dopiero stąd, wydobyty przez Zenona Przesmyckiego pięćdziesiąt lat później, trafił na łamy „Chimery”.
Wisława Szymborska to słynna polska noblistka w dziedzinie literatury, poetka tworząca w czasach współczesnych, a także eseistka, tłumaczka oraz krytyczka. W swoich wierszach odwoływała się niejednokrotnie do rozpowszechnionego w sztuce motywu przemijania, m.in. w utworze Radość pisania, ale też w Muzeum – w którym opisuje wizytę w tytułowej instytucji, przypominającą o nieuchronnym oraz nieuniknionym upływie czasu.
Tytuł utworu wprowadza cechy mało znamienne dla liryki Norwida cechy – osobisty ton wypowiedzi oraz śpiewność. Mamy zatem do czynienia z intymnym wyznaniem lirycznym o charakterze pieśniowym.
Wiersz ten powstał na początku 1861 r. w Paryżu, a więc w okresie gorących dyskusji patriotycznych poprzedzających powstanie styczniowe. Wówczas w środowisku polskich emigrantów i działaczy patriotycznych w kraju wiele rozmawiano na temat ojczystej przestrzeni.
Wiersz ten, podobnie jak Fortepian Szopena, Bema pamięci żałobny-rapsod czy Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie,należy do utworów Norwida poświęconych wybitnym osobistościom.
Wiersz ten, podobnie jak Fortepian Szopena, Bema pamięci żałobny-rapsod czy Do obywatela Johna Brown, należy do utworów Norwida poświęconych wybitnym osobistościom.
Wiersz ten należy do charakterystycznego w twórczości Norwida nurtu utworów poświęconych wybitnym ludziom. Bema pamięci żałobny-rapsod opatrzony jest łacińskim mottem z Żywotów sławnych mężów Korneliusza Neposa. Zawiera ono słowa słynnego wodza kartagińskiego, Hannibala, w których to przysięgał on, że nigdy nie podda się w walce z Rzymianami. W tłumaczeniu na język polski brzmią one następująco:
