„Psałterz Dawidów” Jana Kochanowskiego to poetycka parafraza biblijnej Księgi Psalmów. Zbiór został wydany w 1579 roku nakładem Drukarni Łazarzowej w Krakowie. „Psalm 13” przedstawia uczucia osamotnionego człowieka, który bezskutecznie prosi Boga o pomoc.
„Psałterz Dawidów” Jana Kochanowskiego stanowi poetycką parafrazę biblijnej Księgi Psalmów. Ukazał się w 1579 roku w Drukarni Łazarzowej w Krakowie. „Psalm 91” przedstawia Boga, jako opiekuńczego ojca, który chroni człowieka przed wszystkimi nieszczęściami.
Ostatni tren z cyklu, zatytułowany Tren XIX albo sen, przynosi obszerną relację ze snu, w którym podmiotowi mówiącemu, poecie cierpiącemu po śmierci córki, ukazuje się jego zmarła matka z Urszulką na ręku. Bohater liryczny, Jan z Czarnolasu, z powodu rozpaczy długo nie mógł zasnąć i był bardzo udręczony i przemęczony swoim cierpieniem:
Tren XVIII jako jeden z nielicznych w całym cyklu jest napisany wierszem stroficznym – składa się z siedmiu czterowierszowych zwrotek (tetrastychów). Są one sylabiczne – wers pierwszy i czwarty to jedenastozgłoskowce, natomiast wersy wewnętrzne, drugi i trzeci, to siedmiozgłoskowce.
Tren XI zajmuje w całym cyklu Trenów miejsce szczególne. Zawiera bowiem opis kulminacyjnego momentu załamania dotychczasowego światopoglądu Jana Kochanowskiego – poety renesansowego, a tu przede wszystkim ojca, niemogącego pogodzić się z bólem po stracie ukochanej córki.
Po wielu słowach rozpaczy, pełnego goryczy rozpamiętywania, ale też ciepłego wspominania obecności zmarłej córki, po akceptacji tego, że śmierć jest nieodwracalna, a człowiek wobec niej bezsilny, poeta przechodzi w Trenie IX do bardzo ironicznej refleksji.
Tren VIII to kolejny wiersz stychiczny (bez podziału na strofy), skupiający się głównie wokół tematu dotkliwej nieobecności niedawno zmarłego dziecka, Urszuli, córki poety. Utwór tworzy trzynastozgłoskowiec ze średniówką po siódmej sylabie (7+6). Występują w nim rymy żeńskie, dokładne, o układzie aabbcc (parzyste). Elementy te budują melodię utworu.
Tren VII, podobnie jak kolejny, Tren VIII, pokazuje, jak w ojcu, opłakującym przedwczesną śmierć córki, narasta rozpacz. Nie ma ona granic, wydaje się niemożliwa do udźwignięcia czy wyciszenia.
Tren V tworzy rozbudowane porównanie, rozwinięte do samodzielnego obrazu wypełniającego cały utwór. Zestawia ono Urszulkę z młodym drzewem oliwnym. Ten kunsztowny środek stylistyczny ma proweniencję antyczną i jest nazywany porównaniem homeryckim – wywodzi się z eposu homeryckiego:
Tren IV rozpoczyna się sugestywną w swojej wymowie apostrofą, skierowaną do uosobionej śmierci. Wypowiada ją rozgoryczony ojciec, cierpiący ojciec po stracie ukochanej córki, Urszuli. Należy zwrócić uwagę na to, że poeta nie koncentruje się wyłącznie na swoim bólu, lecz podkreśla, że tragedia dotknęła oboje rodziców: