Autotematyzm rozumiany jako tworzenie o procesie twórczym stanowi jeden z najważniejszych motywów na przestrzeni epok literackich. Wena twórcza była postrzegana w różny sposób i sama sobie stanowi inspirację dla artystów.
Tadeusz Różewicz zasłynął głównie dzięki swojej wybitnej poezji, jednak był on także cenionym prozaikiem, dramaturgiem, scenarzystą oraz tłumaczem literatury węgierskiej. Był autorem licznych zbiorów wierszy, między innymi tomu Poemat otwarty, wydanego w roku 1957. Wywodzi się z niego poruszający utwór Krzyczałem w nocy, który odwołuje się do dramatycznych wspomnień Różewicza związanych z krwawą, okrutną wojną.
„Bursztynowy ptaszek” to wiersz Tadeusza Różewicza z 1947 roku. Poeta opisał wszystkie etapy życia człowieka w sposób metaforyczny. W wierszu przedstawione są trzy ptaszki – bursztynowy, rubinowy i lazurowy – a każdy z nich symbolizuje inny czas w historii każdego człowieka.
Tadeusz Różewicz, zmarły w 2014 roku, był jednym z najsłynniejszych polskich poetów czasów współczesnych, ale także dramaturgiem, prozaikiem oraz scenarzystą. Charakterystycznym wierszem, dobrze odzwierciedlającym jego pisarski, zwięzły i ascetyczny styl, jest utwór Słowa, w którym autor zastanawia się nad ewolucją, a właściwie postępującą dewaluacją znaczenia wyrazów. Dzieło opublikowane zostało w zbiorze poetyckim Wyjście, wydanym w roku 2004.
Utwór Tadeusza Różewicza „Brama” został wydany w zbiorze „Nożyk profesora” w 2001 roku. Poeta przedstawia pesymistyczną wizję świata, w którym trudno dostrzec różnicę między ziemią i piekłem. Opisuje rzeczywistość pozostawioną przez człowieka XX wieku dla potomnych.
Utwór „Zostawcie nas” stanowi specyficzny apel zbiorowego podmiotu lirycznego, stanowiącego głos pokolenia, które przeżyło wojnę, do pokolenia młodszego – tych, którzy nie pamiętają zdarzeń z lat 1939-1945. Uporczywie powtarzane polecenia „zapomnijcie o nas ” i „zostawcie nas”, otwierające utwór i spinające go klamrą, są jednocześnie napominaniem, skargą, krótką, smutną opowieścią, ale też pamiątką po ludziach, którzy doświadczyli traumy II wojny światowej, dlatego utwór ten wydaje się być bogatym w znaczenia.
Utwór Warkoczyk to kolejny powojenny wiersz Tadeusza Różewicza, podejmujący tematykę Holocaustu. Został umieszczony w zbiorze Pięć poematów. Geneza tego utworu, podobnie jak Rzezi chłopców, została utrwalona autorskim dopiskiem umieszczonym na końcu wiersza: „Muzeum – Oświęcim 1948”. Czytelnik otrzymał więc wskazówkę interpretacyjną – utwór jest efektem wizyty twórcy w Muzeum Holocaustu – Auschwitz Birkenau.
Spadanie, czyli o elementach wertykalnych i horyzontalnych w życiu człowieka współczesnego – to pełny tytuł poematu Tadeusza Różewicza. Pochodzi z 1968 roku, ze zbioru Twarz trzecia.
Wiersz Prawa i obowiązki znajduje się w tomie Nic w płaszczu Prospera z 1963 roku. W większości bohaterowie znajdujących się tam utworów to ludzie zagrożeni dezintegracją tożsamości i powszechnym chaosem, prezentacja ich stanowi wielką poetycką metaforę losu człowieka XX wieku.
Ocalony – wiersz z tomu Niepokój, wydanego w 1947 roku, to jeden z najsłynniejszych powojennych utworów poetyckich Tadeusza Różewicza. Jest to wiersz wolny i zaliczyć go należy do bezpośredniej liryki osobistej. Jego tytuł ma konotacje pozytywne. Ocalenie kojarzy się ze szczęściem, jakim było uniknięcie jakiejś tragedii.