Akcja utworu miała miejsce na początku V wieku naszej ery, o czym świadczy wzmianka, że trwał pontyfikat papieża Innocentego. Wydarzenia rozgrywają się głównie w Rzymie, ale również w Laodycei, na Morzu Śródziemnym i u wybrzeży Syrii.
Modlitwy Eufamijana i niepłodnej Aglijas o dziecko.
Narodziny syna Eufamijana i Aglijas – Aleksego.
Pobożne dzieciństwo Aleksego.
Pallas (Atena) jest boginią mądrości i sprawiedliwej wojny. Dodaje Polakom siły do walki, chce, by odzyskali oni wolność. Mimo przepowiedni o upadku powstania pomaga im i angażuje się w pomoc w zarządzaniu oddziałami. Gdy Zeus nakazuje jej powrót na Olimp, jest rozżalona i cierpi.
Święty Franciszek z Asyżu to jedna z najciekawszych postaci wśród świętych kościoła katolickiego. Wierzył, że Bóg znajduje się w każdym stworzeniu, nie tylko w ludziach, ale też w roślinach, zwierzętach czy zjawiskach przyrody.
Syzyfowe prace Stefana Żeromskiego stanowią obraz nie tylko dorastania i tworzenia się narodowej tożsamości młodego człowieka okresu po powstaniu listopadowym. To przede wszystkim opis perfidii systemu rusyfikacji polskich uczniów przez carskiego zaborcę.
Autorem „Lilli Wenedy” jest Juliusz Słowacki. Opublikowano ją w 1840 roku w Paryżu. Utwór to tragedia w pięciu aktach, opisująca losy legendarnych wodzów — Wenedów i Lechitów. Lilla Weneda, tytułowa bohaterka, próbuje ocalić bliskich przed śmiercią z rąk przeciwników.
Przybycie harfiarzy do groty i przekazanie informacji o losach bitwy.
Zagrzanie muzyków do pieśni przez Rozę Wenedę.
Rozmowa Lecha z jeńcami.
Prośba Lilli Wenedy o pomoc dla ojca i braci, śluby czystości.
Podpalenie celi przez Ślęzę.
Autorem dramatu „Lilla Weneda” jest Juliusz Słowacki. Został napisany w 1839, a wydany w 1840. Opowiada tragiczną historię Wenedów, ludu podbitego przez Lechitów. Lilla Weneda, główna bohaterka dramatu, próbuje uratować ojca i braci przed śmiercią z rąk przeciwników. Utwór nawiązuje do legend i mitów wielu kultur, tworząc niepowtarzalny świat fantastyczny.
Scena szósta III części Dziadów opisuje wydarzenia mające miejsce w pokoju sypialnym Nowosilcowa. Scena ta mieści się pomiędzy sceną dotyczącą Widzenia Księdza Piotra (odnoszącej się ściśle do martyrologii narodu polskiego), a sceną opisującą salon warszawski – miejsce spotkań wysoko postawionych urzędników i działaczy, które charakteryzuje kontrast pomiędzy osobami poddanymi carskim represjom a osobami starającymi się walczyć z zaborcami.
Jednym z bohaterów reprezentujących w III części „Dziadów” rosyjskich urzędników jest senator Nowosilcow. Jest odwzorowaniem postaci autentycznej – Nikołaja Nikołajewicza Nowosilcowa, sprawującego, z rozkazu cara, władzę w Polsce prześladowanej przez zaborców.