„Noc listopadowa” to wydany w 1904 roku utwór Stanisława Wyspiańskiego. Jest to dramat poruszający tematykę powstania listopadowego. Składa się z dziesięciu luźnych scen, które nie są podzielone na akty. Tworzą szereg samodzielnych epizodów, dziejących się w różnych miejscach. Wszystko to składa się na pełny, wielowymiarowy obraz powstania i pokazuje dramatyzm zdarzeń. W utworze przeplatają się wątki historyczne i mitologiczne.
Pallas zapowiada walkę Polaków z carem.
Wysocki daje sygnał do rozpoczęcia powstania.
W Belwederze żona wielkiego księcia Konstantego, Joanna Grudzińska, widzi łunę pożaru, o której informuje męża, jednak ten ją ignoruje.
Przypowieść o talentach, zwana także Przypowieścią o minach, odnaleźć można w Ewangelii według świętego Mateusza oraz w Ewangelii według świętego Łukasza. Co ciekawe, wersje te dość istotnie się różnią, co wskazuje, że mogą nie pochodzić z tego samego źródła. Obie te historie należą jednak do najbardziej znanych biblijnych opowieści i stanowią przestrogę dla biernych i leniwych, ale też pochwałę zaradnych, pracowitych i przedsiębiorczych.
Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie jest fragmentem Ewangelii św. Łukasza. Znajduje się w części opowiadającej o podróży Jezusa Chrystusa do Jerozolimy (wersety 30 do 37). Przekazuje wiernym uniwersalne przesłanie, aktualne także we współczesnych czasach – porusza bowiem kwestię uprzedzeń społecznych oraz naucza, że każdego bliźniego należy traktować na równi i z miłosierdziem, odrzucając uprzedzenia oraz szkodliwe przekonania.
Przypowieść o domu na skale i o domu na piasku (znaną także jako Przypowieść o dobrej i złej budowli) można odnaleźć w dwóch Ewangeliach – według świętego Mateusza (rozdział siódmy, wersety 24 – 29) oraz świętego Łukasza (rozdział 6, wersety 46 – 49). Jest to niewielki fragment nauk Jezusa Chrystusa wygłaszanych na Równinie, opowiadający o dwóch osobach budujących swe domostwa. Historia ta jest metaforą postępowania człowieka za życia oraz jego stosunku do wiary, które mają go zaprowadzić do Królestwa Bożego.
Przypowieść o synu marnotrawnym znana jest także pod tytułem Przypowieść o miłosiernym ojcu, co wskazuje jednocześnie na jej dwóch głównych bohaterów. Jest to utwór biblijny, przynależący do Nowego Testamentu, do Ewangelii wg św. Łukasza (15,11 – 32). Omawiana historia przedstawiana jest przez Jezusa Chrystusa, który pragnie pokazać swym słuchaczom, czym jest szczere wybaczenie i miłosierdzie. Przykładem ma być ojciec, który potrafi ukorzyć się i przyjąć pod dach syna, który roztrwonił dobytek i utracił godność jako świniopas.
Jacek Soplica (ksiądz Robak) to jeden z najważniejszych bohaterów „Pana Tadeusza”. Jest to postać dynamiczna – jego życie ulegało znaczącym zmianą, które wpływały nie tylko na niego samego, ale również na jego otoczenie. Bohater przeszedł przemianę, za sprawą której odpokutował wcześniejsze przewinienia.
1. Pani Pernelle do Orgona o pochopnej ocenie drugiego człowieka: Mój Boże! Z mniemań naszych prawda nieraz szydzi:
* Synkretyzm gatunkowy – zawiera elementy typowe dla farsy, takie jak wartka akcja, komizm sytuacyjny i słowny; komedii dell’arte, o czym świadczy wykorzystanie bohaterów prezentujących określone typy ludzi, a także satyry społecznej, ponieważ Świętoszek krytykuje wady francuskiego mieszczaństwa;
Komizm w Świętoszku nie jest jednowymiarowy, uwidacznia się na wielu płaszczyznach: słownej, sytuacyjnej i charakterologicznej. Sztukę przepełniają zabawne, wręcz farsowe sytuacje, dialogi są wartkie, błyskotliwe i niezwykle dowcipne (np. Orgon – Doryna, Świętoszek – Doryna).