Wisława Szymborska (ur. 2 lipca 1923 r., zm. 1 lutego 2012) – właściwie Maria Wisława Anna Szymborska, polska poetka, felietonistka, eseistka, tłumaczka, krytyczka literacka. W latach 1945 – 1948 studiowała polonistykę i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1953 – 1966 była redaktorem działu poezji w tygodniku „Życie Literackie”.
Wacław Potocki (ur. 1631 roku, zm. W 1696 roku) – polski poeta. Był szlachcicem- ziemianinem z rodziny ariańskiej (syn Zofii, siostry przyrodniej S. Przypkowskiego). Przez całe życia pracował na roli. Uczestniczył w życiu publicznym na skalę powiatu: pełnił urząd podstarosty bieckiego (1667–1674), sędziego grodzkiego w Bieczu (1674), podczaszego krakowskiego (1678).
Zarówno w dramatach jak i liryce Różewicz podejmuje tematykę istotną dla współczesnego człowieka, często uniwersalną, niebłahą: refleksje nad determinizmem biologicznym i historycznym, relacje z innymi, stosunek do Boga, moralność, szanse na przyszłość,
Tadeusz Różewicz urodził się 9 października 1921 w Radomsku, zmarł 24 kwietnia 2014 we Wrocławiu, gdzie mieszkał z żoną Wiesławą od 1968 roku (pobrali się zaś w 1949 roku). Uznawany za jednego z największych poetów polskich XX wieku, nazywany „noblistą bez Nobla”.
Grochowiak opublikował swoje pierwsze książki w roku 1956. Były to: powieść Plebania z magnoliami oraz tom poezji Ballada rycerska. Zbiór wierszy został szybko dostrzeżony przez krytykę i przyniósł dużą popularność autorowi. W początkach swojej twórczej drogi Grochowiak inspirował się następującymi pisarzami: Tuwimem, Libertem, Gałczyńskim. Poezję Grochowiaka wyróżniały z pewnością swoisty antyestetyzm, lubowanie się w zgrzytliwej wręcz grotesce oraz „parodystyczno – ironiczne łamanie konwencji poetyckich”.
Stanisław Grochowiak (ur. 24 stycznia 1934 roku, zm. 2 września 1976 roku) – polski poeta, prozaik, dramaturg, publicysta. W 1951 roku zaczął studiować polonistykę na uniwersytecie w Poznaniu – jednakże naukę przerwał po kilku miesiącach. Swój debiutancki utwór opublikował na łamach prasy.
Stanisław Barańczak jest jednym z głównych przedstawicieli tzw. Nowej Fali (obok R. Krynickiego, A. Zagajewskiego, J. Kornhausera, E. Lipskiej, R. Wojaczka, K. Karaska, J. Andermana).
Stanisław Barańczak (ur. 13 IX 1946 w Poznaniu, zmarły 26 XII 2014 w Newtonville, Stany Zjednoczone) – poeta, krytyk i teoretyk literatury, tłumacz. Był jednym z głównych przedstawicieli Nowej Fali. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Adama Mickiewicza (Poznań), po jej ukończeniu rozpoczął pracę naukową (1969).
Miron Białoszewski urodził się 30 lipca 1922 roku w Warszawie, tam też zmarł, po zawale serca, 17 czerwca w 1983 roku. W czasie II wojny światowej zdał maturę na tajnych kompletach i zaczął studiować polonistykę, również na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Przeżył powstanie warszawskie, a po jego klęsce został wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec. Udało mu się uciec z transportu i po zakończeniu wojny wrócił do Warszawy.
Mikołaja Sępa Szarzyńskiego czytamy w dzisiejszych czasach chętnie i często, a nawet z dużą – jak na staropolskiego poetę – atencją. Szukając przyczyn jego „powodzenia” wśród współczesnych czytelników, trzeba zwrócić uwagę na podobieństwo jego poezji do wzorców oraz wymagań stawianym artystom w naszych czasach. Ciekawie na ten temat wypowiada się Gruchała, toteż poświęćmy nieco więcej miejsca jego opinii: