Adam Mickiewicz w trzeciej części dramatu romantycznego „Dziady” opowiada historię represji, jakie spotykały Polaków w zaborze rosyjskim, z którego sam się wywodził. Opisuje tam wydarzenia po procesie filomatów i filaretów, stąd wiele wątków i historii związanych z wywożeniem rodaków na Sybir.
Druga część dramatu Adama Mickiewicza „Dziady” przestawia przeprowadzany na Litwie pogański obrzęd związany z dniem zmarłych.
Tęsknota za ojczyzną dotyczy wielu ludzi wyjeżdżających z ukochanego miejsca. Samo słowo „ojczyzna” etymologicznie sugeruje połączenie z ojcem, miejscem ojców. Ze względu na to niczym dziwnym jest przywiązanie i nostalgia za nim.
Natura stanowi nieodłączny element rzeczywistości. Od wieków ludzkość istniała w towarzystwie przyrody, wspólnie z niż żyjąc. Choć zmieniło się to przez wykorzystywanie zasobów i niszczeniem środowiska, człowiek jest niczym w obliczu jej potęgi. W literaturze odgrywa najróżniejsze role, w zależności od sytuacji. Jest to spójne z rzeczywistością, gdzie także widoczne są skrajne postawy. Może ukazywać swoje groźne oblicze, jak również być przyjemną siłą dodającą otuchy. Daje ona także inspirację do sztuki człowiekowi.
Ludzie popełniają błędy. Nikt nie jest od tego wolny, każdy ma jakieś skazy i robi coś, czego potem żałuje. W ciągu życia nie można obyć się bez pomyłek, mogą mieć one jednak różny wymiar. Niektóre łatwo można odwrócić żalem, przeprosinami oraz zadośćuczynieniem. Inne jednak ciężej naprawić, ponieważ konsekwencje mogą być zbyt dalekosiężne, by jedynie żalem i chęcią poprawy zmienić sytuację. Dlatego myślę, że niestety nie każdy błąd można naprawić, nawet jeśli bardzo by się chciało. Konsekwencje niektórych czynów mogą być nieodwracalne i można jedynie żałować.
Miłość to uczucie, które spotyka każdego człowieka na pewnym etapie jego życia. Może to być miłość rodzicielska, przyjacielska, patriotyczna lub do drugiej osoby, romantyczna. Szczęście przynoszone przez relację z drugą osobą może dać dużo dobrego, zwłaszcza gdy uczucie zostanie odwzajemnione. Niestety nie zawsze się tak dzieje, przez co relacja będzie źródłem cierpienia.
Na przestrzeni epok różnie podchodzono do tematu jednostki. Pojawiały się epoki hedonistyczne, antropocentryczne, jak również teocentryczne, stawiające człowieka na drugim planie. W romantyzmie, kiedy powstał dramat Adama Mickiewicza, wyjątkowy nacisk kładziono na znaczenie człowieka jako indywiduum.
W teorii każdy z nas pragnie prawdy, a jednak ludzie często nie są w stanie się z nią zmierzyć. Ten motyw często pojawia się również w literaturze. Jako przykłady, mogą posłużyć powieść Fiodora Dostojewskiego „Zbrodnia i kara”, dramat Juliusza Słowackiego „Balladyna” oraz ballada Adama Mickiewicza „Romantyczność”. Okazuje się, że prawda jest najważniejszą wartością w życiu człowieka.
Życie opiera się na podejmowaniu decyzji. Codziennie człowiek wybiera, od tego, co zjeść na śniadanie do tego, do jakiej pracy pójdzie czy kogo weźmie na partnera. Ma to różne znaczenie i wpływ na resztę egzystencji, jednak są one nierozłącznym elementem dnia. Czasem ich znaczenie może wydawać się mniejsze lub większe niż to jakie ono jest w końcowym rozrachunku. Uważam, iż decyzje, nawet te nieświadome mają kluczowy wpływ na funkcjonowanie jednostki.
Każdy człowiek posiada zbiór przekonań i wartości, które budują jego światopogląd. Nie musi on dotyczyć wszystkich dziedzin życia, jednak zwykle na podstawie swoich doświadczeń wyrabia sobie zdanie na temat pewnych zjawisk, zachowań czy grup społecznych.