Lalka

Maria (magdalenka) to była prostytutka (z jej usług korzystał m.in. Starski), której Wokulski decyduje się pomóc w porzuceniu takiego sposobu zarabiania na życie.

Węgiełek jest młodym stolarzem z Zasławia. Na prośbę prezesowej w ruinach tamtejszego zamku wykonuje napis na kamieniu, upamiętniający szczęśliwe chwile spędzone przez nią z ukochanym.

Prezesowa Zasławska to obok Ochockiego jedna z nielicznych postaci reprezentujących arystokrację i przedstawionych w pozytywnym świetle. Krytycznie ocenia warstwę, z której się wywodzi.

Książę jest człowiekiem o ambicjach przywódczych. Wierzy, że arystokracja, posiadająca wedle jego przekonań ogromną przewagę nad innymi warstwami społecznymi, odegra przewodnią rolę w wydobyciu ojczyzny z niedoli.

Kazimierz Starski to zblazowany arystokratyczny rozpustnik. Nie ma pieniędzy, więc szuka żony, nie ukrywając tego, że gotów jest ożenić się tylko z panną z dużym posagiem.

Baronostwo Krzeszowscy to pozostające w nieustannym konflikcie małżeństwo, które mieszka osobno. Przedstawione jest w ujęciu humorystycznym. Baronowa, doświadczona przez los utratą ukochanej córki, mimo upływu czasu nie może pogodzić się z jej śmiercią.

Helena Stawska to niesłusznie pozwana o kradzież lalki. Jest zakochana bez wzajemności w Wokulskim, z kolei ją skrycie miłuje Rzecki. Samodzielnie utrzymuje się wraz z matką i córeczką Helusią, udzielając korepetycji.

Doktor Michał Szuman to spolszczony Żyd, przyjaciel Wokulskiego jeszcze z czasów studiów i zesłania. Podobnie jak Rzecki jest kawalerem posiadającym reputację dziwaka. Żyje w całkowitym odosobnieniu.

Julian Ochocki, jako jeden z nielicznych przedstawicieli arystokracji, został ukazany w korzystnym świetle. To młody, dwudziestoośmioletni wynalazca. Ukończył wydział przyrodniczy warszawskiej Szkoły Głównej i mechaniczny na Politechnice.

Tomasz Łęcki jest ojcem Izabeli i głową rodziny Łęckich – do niedawna znaczącej, teraz już zapomnianej z powodu złej kondycji finansowej. Narrator opisuje jego wygląd następującymi słowami: