Marcin Puzio Wiersz „Fatum” należy do cyklu literackiego „Vade-mecum”, powstałego w latach 1865-66. Jest doskonałym przykładem liryki narracyjnej, co prawda rzadko spotykanej u Norwida, który preferował wypowiedź bezpośrednią podmiotu lirycznego, który można by z nim utożsamiać. Poeta dokonuje reminiscencji motywu fatum, znanego w sztuce od wieków i rzuca na niego nowe, ciekawe światło.
W utworze „Larwa” Cyprian Kamil Norwid zwraca uwagę na wady społeczeństwa brytyjskiego, posługując się doświadczeniami zdobytymi podczas pobytu w Londynie. Gdy przebywał w tym mieście w 1854 roku, spotkał się z najgorszym możliwym obrazem zepsutej ludności angielskiej, która przez silnie rozwijający się industrializm stała się wyjątkowo materialistyczna. Wiersz powstał na rok lub dwa lata przed wybuchem powstania styczniowego, czyli około roku 1861.
W swoim wierszu „Adam Krafft” Cyprian Kamil Norwid wspomina średniowiecznego rzeźbiarza, który w okresie romantyzmu został zapomniany, mimo ogromnego talentu i dorobku artystycznego. Poetę do napisania utworu zainspirowała wizyta w Norymberdze, gdzie znajduje się jedno z dzieł mistrza w 1842 roku. Utwór porusza wątki z biografii artysty oraz ogólne refleksje na temat niedocenionych autorów, do których Norwid czuł się podobny.
Sonet „Bakczysaraj w nocy” stanowi bezpośrednią kontynuację poprzedniego utworu z cyklu „Sonety krymskie”, na co wskazuje kolejność oraz tematyka utworu. Wraz z kolejnymi wierszami („Grób Potockiej”, „Mogiły haremu”) tworzy mikrocykl o stolicy chanów krymskich. Nie jest on jednak tożsamy z mikrocyklem marinistycznym, tutaj głównym spoiwem wszystkich sonetów jest tematyka miasta, które przedstawia w różnych układach — w dzień, w nocy, ukazując konkretne miejsca Bakczysaraju. Widać dużą fascynację Mickiewicza orientem, który otaczał go w czasie podróży z Odessy na Krym w 1825 roku. Efektem wyprawy jest osiemnaście „Sonetów krymskich”, wydanych w Moskwie w 1826 roku.
