Miłość nie jest także wcale gwarantem szczęścia w relacji. Uczucie może być dobrą podstawą, jednak opierając się tylko na niej ciężko mówić o zdrowym i szczęśliwym związku. W przypadku niedojrzałości emocjonalnej obu bądź jednej ze stron silna miłość, czy może bardziej zauroczenie może doprowadzić wręcz do katastrofy. Pierwszy etap związku to zwykle fascynacja, która połączona z nierozsądną oceną sytuacji może skończyć się tragicznie. Przykładem takiej relacji może być Romeo i Julia z dramatu Williama Shakespeare’a z tragedii o takim samym tytule. Choć łączyła ich miłość uważana przez wielu za kanon, nie można mówić tu o dojrzałości emocjonalnej. Już patrząc na samego Romea, który na początku dramatu był zakochany w Rozalii, jednak widząc córkę Kapuletów od razu zmienia swój stosunek. Młodzi zbyt szybko angażują się w relację bez przyszłości (ich rodziny są przecież skłócone, nienawidzą się od pokoleń), a w momencie, gdy dziewczyna ma zostać wydana za Parysa, decyduje się na podstęp bez informowania ukochanego. Gdyby naprawdę się kochali i byli dojrzali, być może umieliby odnaleźć rozwiązanie sytuacji i w sprzyjającej sytuacji uciec razem do innego miasta.
Przykładem może być także związek, a raczej romans Laury i Cezarego z „Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego. Ich relacja zostaje zbudowana na uczuciu, ale przez to, że od początku kobieta jest już zaręczona, nie ma szansy na pozytywny finał. Para kocha się, ale nie można powiedzieć, że relacja ta przynosi szczęście Baryce. Po odkryciu ich romansu przez narzeczonego kobiety, finał jest dość nieprzyjemny dla obojga kochanków.
Budując relację z drugim człowiekiem, należy mieć dużo samozaparcia i chęci budowania związku. Jak pokazują liczne przykłady z literatury, związki z innymi ludźmi przynoszą szczęście jedynie w momencie, gdy jest oparta na wzajemnym szacunku. Dojrzałość emocjonalna obu zaangażowanych osób pozwala na stworzenie relacji przynoszącej szczęście.