Marzenia są istotną częścią naszej egzystencji, nierzadko napędzając nas do dalszych działań. Są one naszymi potrzebami i pragnieniami, które nie zawsze realizujemy i zdarza nam się je lekceważyć, odkładając na dalszy plan w toku codziennych zajęć. Dzięki marzeniom możemy chociaż na chwilę oderwać się od otaczającego nas świata i zapomnieć o problemach, cierpieniach i trudach.
Realizacja marzeń to problem egzystencjalny. Często zastanawiamy się, czy warto je realizować, poświęcając na nie swój czas i pieniądze. Marzenia nie zawsze są użyteczne, a wysiłek, który wkładamy w ich realizację, możemy włożyć w coś bardziej pożytecznego. Poza tym – sama droga do realizacji pragnienia jest dużo ciekawsza niż osiągnięcie celu. Co w takim razie będzie później? O czym będziemy marzyć, skoro to największe pragnienie już się spełni? A jeśli się nie uda?
Te wszystkie pytania kłębią się w naszych głowach, kiedy zastanawiamy się, czy warto podążać ścieżką swoich pragnień. Moim zdaniem warto to robić, warto próbować. Jeśli nie podejmiemy żadnej próby, na pewno nam się nie uda, a po podjęciu decyzji o spełnianiu marzeń nasze szanse na realizację celu rosną. Wiedzieli o tym również pisarze, wplatając motyw marzeń do swoich powieści.
Główny bohater „Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego, Cezary Baryka, to młody chłopak, początkowo zafascynowany rosyjską propagandą. Młodzieniec mieszkał wraz z rodzicami w Baku, gdzie zastała ich rewolucja październikowa, a później I wojna światowa. Ojciec młodego Baryki, Seweryn, został powołany na front, a krnąbrny chłopak został sam z matką, którą doprowadził do śmierci z głodu i przepracowania. Zszokowany Cezary odwrócił się od „rosyjskich przyjaciół” i zaczął szukać ojca, którego największym marzeniem był powrót do Polski.
Seweryn Baryka wierzył, że Polska stanie się krajem bogatym i rozwijającym się, kiedy tylko odzyska niepodległość. Symbolem siły gospodarczej kraju stały się „szklane domy” – tanie, dostępne dla każdego mieszkania. Mit ten, rozpowszechniany przez Polonię w Baku, dotarł również do Baryki, który zaczął głęboko wierzyć w to, że Polacy zerwą się i odzyskają swój kraj, a Polska stanie na nogi po zaborach. Marzył, by móc brać udział w odbudowywaniu swojej ojczyzny, dlatego tak zależało mu, by do niej wrócić.
Cezary początkowo nie wierzył w historię o „szklanych domach”, jednak szybko sam zaczął marzyć o tym, by państwo jego rodziców stało się niepodległe i bogate. Razem z ojcem wyruszył w długą i trudną podróż do walczącej Polski, choć obaj wiedzieli, że mogą tego nie przeżyć. Rzeczywiście, Sewerynowi nie udaje się przekroczyć granic Polski, ponieważ zmarł w drodze po własne marzenia. Cezary postanowił nie wracać, a kontynuować dzieło ojca.
Chłopak dotarł do kraju i nie wierzył w to, co widział. Zamiast bogatej, odradzającej się Polski i zjednoczonych krajan, zobaczył biedę, ubóstwo i nienawiść Polaków do siebie samych. W państwie rządził chaos i nieład, a politycy i rząd nie potrafili dojść ze sobą do porozumienia. Cezary, nie mający już swojego miejsca na świecie, został w Polsce i postanowił, że będzie pomagał w odbudowie państwa. Chciał w ten sposób spełnić marzenie ojca. Szybko stał się prawdziwym patriotą, odnajdując się w Polsce. Spełnił w ten sposób pragnienie Seweryna, który najbardziej marzył o tym, by jego ród ponownie wrócił do kraju przodków.
