Widok ze Świnicy do doliny wierchcichej – interpretacja

Utwór Widok ze Świnicy do doliny wierchcichej to jeden z tatrzańskich liryków Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Jest kolejnym w dorobku tego młodopolskiego poety przykładem impresjonizmu poetyckiego. Wiersz ten jest także doskonałym przykładem talentu literackiego i kunsztu Tetmajera, choćby z powodu bardzo regularnej budowy.

Melodia mgieł nocnych – interpretacja

Utwór Melodia mgieł nocnych został napisany przez jednego z najsłynniejszych młodopolskich twórców – Kazimierza Przerwę-Tetmajera w 1894 roku. Jest to jednocześnie jeden z najpiękniejszych w literaturze polskiej liryków podejmujących popularną, zwłaszcza wśród poetów Młodej Polski, tematykę tatrzańską.

Lubię kiedy kobieta – interpretacja

Lubię kiedy kobieta… Kazimierza Przerwy-Tetmajera to jeden z najbardziej znanych erotyków w literaturze polskiej. Został opublikowany w II serii Poezji w 1894 roku. Prezentuje nowy, rewolucyjny, bo bardzo odważny, bezpośredni i erotyczny sposób lirycznego i sensualnego opisu kobiety, co dotąd nie było spotykane w polskiej poezji. Tetmajer przełamywał to tabu nie tylko w tym wierszu, ale w całej twórczości literackiej, , na literaturoznawcy szczególną uwagę zwracają uwagę na erotyki:

Eviva l’arte! – interpretacja

Wiersz Evviva l’arte znalazł się w II serii Poezji w 1894 roku. Tytułowe wykrzyknienie pochodzi z języka francuskiego i oznacza „niech żyje sztuka”. Utwór ten stał się swego czasu niemalże hymnem młodych młodopolskich artystów, którym bliskie były idee nonkonformizmu i dekadentyzmu.

Anioł Pański – interpretacja

Wiersz Anioł Pański pochodzi z trzeciego tomu Poezji Kazimierza Przerwy-Tetmajera z 1898 roku. Wchodzi także w skład tryptyku Dzwony w V serii Poezji. Jest zbudowany z czterech obszernych, kilkunastowersowych strof oddzielonych refrenem, bardzo rozpowszechnionym i rozpoznawalnym fragmentem sztuki poetyckiej Tetmajera:

Koniec wieku XIX – interpretacja

Utwór Koniec wieku XIX ukazał się w drugiej serii Poezji, wydanej w 1894 roku. Kompozycja wiersza, zbudowanego z sześciu czterowersowych strof, odsłania dopiero przy ostatniej strofie sens całego utworu. Podmiot liryczny pyta „człowieka końca wieku”, przedstawiciela pokolenia żyjącego u schyłku XIX stulecia: