Polski poeta Kazimierz Przerwa-Tetmajer tworzył dzieła dekadenckie oraz opiewające górskie krajobrazy. Jest on także autorem utworu Dziś, który opublikowano w jego drugim zbiorze z cyklu Poezje, w 1894 roku. Wiersz ten ma szczególne znaczenie dla polskiej literatury – ma schyłkowy charakter, wskazuje na różnice pomiędzy poglądami pozytywistycznymi, a nurtami rozwijającymi się pod koniec XIX wieku, jednocześnie rozpoczynając okres Młodej Polski.
„Treny” Jana Kochanowskiego to utwory, które poeta stworzył po śmierci swojej dwuletniej córeczki Urszulki. Są uważane za arcydzieło polskiej liryki. Autor przedstawia rozpacz ojca i kryzys światopoglądowy, jaki wiązał się z tragedią straty dziecka.
Czesław Miłosz do tej pory jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich poetów na świecie. Jest on autorem poematu pt. Orfeusz i Eurydyka, który opublikowany został w roku 2002, na łamach Tygodnika Powszechnego. Utwór ten dedykowany został pamięci Carol Thigpen-Miłosz, czyli drugiej żony artysty, która zmarła na krótko przed wydaniem dzieła. Poeta przywołuje w wierszu słynny grecki mit o tytułowych Orfeuszu oraz Eurydyce, a także Hermesie.
Kazimierz Przerwa-Tetmajer zasłynął utworami opiewającymi tatrzańską przyrodę, ale także dziełami przepełnionymi egzystencjalną rozpaczą oraz poczuciem bezsensu. Jest autorem m.in. wiersza Nie wierzę w nic, który wszedł w skład opublikowanego w roku 1891 zbiorze Poezye. Już sam tytuł wskazuje na dekadencki nurt, utwór jest pesymistycznym wyrazem utraty wiary w jakiekolwiek idee i wartości, co było charakterystyczne dla artystów tworzących pomiędzy XIX a XX wiekiem.
W języku polskim zdania są strukturami wyrazów, które pozostają względem siebie w pewnych zależnościach. Gdy dwa składniki zdania wchodzą wobec siebie w takie połączenie, nazywamy je związkiem wyrazów.
Pozytywizm w Polsce rozwijał się od upadku powstania styczniowego, do lat 90 XIX wieku. Związanych z nim było wielu wybitnych literatów, głównie z Warszawy i Krakowa. Pozytywizm szczególnie mocno cenił sobie prozę, toteż większość z nich reprezentuje właśnie ten rodzaj literatury.
„Bakczysaraj” to utwór, w którym Adam Mickiewicz przedstawia tytułowe miasto Bakczysaraj – byłą stolicę chanów krymskich z dynastii Girejów. Tematem wiersza jest potęga i piękno miasta, które przeminęły. Utwór to szósty sonet z cyklu „Sonety Krymskie”, który powstawał w latach 1825-1826 i stanowi pamiątkę z podróży poety po Półwyspie Krymskim.
Humor jest rzeczą trudną o zdefiniowania. Jednych śmieszy to, co dla innych wydaje się niekiedy wręcz odstręczające. Już Arystoteles starał się zdefiniować problem komizmu i tego, co go wywołuje. Uczeni, filozofowie i poeci aż do dzisiaj próbują uchwycić ten ulotny sens wywołujący uśmiech na ludzkich twarzach. Być może nigdy nie uda się określić, z czego wynika komizm jako taki, udało się jednak zdefiniować samo zjawisko.
Cywilizacja znalazła wiele sposobów na oddawanie abstrakcyjnych idei. Wiele z nich stało się transcendentnie zrozumiałymi przez wszystkich, a ich znaczenia utrwalił się poprzez wieki. Takie przedstawienie nazywam alegorią.
Tuż po klęsce powstania listopadowego, Polacy stracili wszelkie nadzieje na odzyskanie niepodległości drogą walki zbrojnej. Romantyczne ideały zostały poddane intelektualnej ocenie i odrzucone przez artystów nowego ruchu. Pozytywizm, bo tak właśnie się nazywał, postulował rozwój intelektualny i ekonomiczny narodu. Aby tego dokonać, sformułował wiele idei m.in. pracę organiczną, czy asymilację Żydów. Jedną z najważniejszych była zaś praca u podstaw.