„Z legend dawnego Egiptu” to opublikowana w 1888 roku nowela Bolesława Prusa. Była pierwsza nowela Prusa, w której zarysowane jest tło historyczne. Historia skoncentrowana jest wokół starego faraona Ramzesa, który jest umierający oraz jego następcy Horusa.
Ramzes jest faraonem, a jego wnuk Horus ma być jego następcą.
Ramzes niespodziewanie podupada na zdrowiu. Wzywa medyka, by ten podał mu lekarstwo, które odbierze mu życie lub je uratuje. Po krótkim wahaniu medyk się zgadza.
„Noc listopadowa” to wydany w 1904 roku utwór Stanisława Wyspiańskiego. Jest to dramat poruszający tematykę powstania listopadowego. Składa się z dziesięciu luźnych scen, które nie są podzielone na akty. Tworzą szereg samodzielnych epizodów, dziejących się w różnych miejscach. Wszystko to składa się na pełny, wielowymiarowy obraz powstania i pokazuje dramatyzm zdarzeń. W utworze przeplatają się wątki historyczne i mitologiczne.
Pallas zapowiada walkę Polaków z carem.
Wysocki daje sygnał do rozpoczęcia powstania.
W Belwederze żona wielkiego księcia Konstantego, Joanna Grudzińska, widzi łunę pożaru, o której informuje męża, jednak ten ją ignoruje.
Przypowieść o talentach, zwana także Przypowieścią o minach, odnaleźć można w Ewangelii według świętego Mateusza oraz w Ewangelii według świętego Łukasza. Co ciekawe, wersje te dość istotnie się różnią, co wskazuje, że mogą nie pochodzić z tego samego źródła. Obie te historie należą jednak do najbardziej znanych biblijnych opowieści i stanowią przestrogę dla biernych i leniwych, ale też pochwałę zaradnych, pracowitych i przedsiębiorczych.
Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie jest fragmentem Ewangelii św. Łukasza. Znajduje się w części opowiadającej o podróży Jezusa Chrystusa do Jerozolimy (wersety 30 do 37). Przekazuje wiernym uniwersalne przesłanie, aktualne także we współczesnych czasach – porusza bowiem kwestię uprzedzeń społecznych oraz naucza, że każdego bliźniego należy traktować na równi i z miłosierdziem, odrzucając uprzedzenia oraz szkodliwe przekonania.
W dwudziestoleciu międzywojennym pisarze sięgnęli inspiracja ku przypowieści biblijnej. Chcąc wyrazić swoimi dziełami uniwersalne treści i trapiące ludzkość problemy, ukryli je za parabolami. W ten sposób stworzyli utwory zwane powieściami parabolicznymi. Jest to literatura niezwykle głęboka, której odczytywanie wymaga od czytelnika bardzo dużo uwagi.
Przypowieść o domu na skale i o domu na piasku (znaną także jako Przypowieść o dobrej i złej budowli) można odnaleźć w dwóch Ewangeliach – według świętego Mateusza (rozdział siódmy, wersety 24 – 29) oraz świętego Łukasza (rozdział 6, wersety 46 – 49). Jest to niewielki fragment nauk Jezusa Chrystusa wygłaszanych na Równinie, opowiadający o dwóch osobach budujących swe domostwa. Historia ta jest metaforą postępowania człowieka za życia oraz jego stosunku do wiary, które mają go zaprowadzić do Królestwa Bożego.
Każde dzieło literackie jest odrębnym światem. Tworząc go, autor musi przyjąć pewne założenia i zależności pomiędzy jego elementami. Taki „stelaż” dla rzeczywistości wewnątrz opowieści nazywany jest kompozycją. Na przestrzeni wieków wykształciły się cztery rodzaje kompozycji: zamknięta, otwarta, ramowa i szkatułkowa. Najczęściej spotykane są pierwsze dwie, diametralnie od siebie odmienne. Każda rządzi się bowiem swoimi prawami i popularna była na przestrzeni innego okresu literackiego.
Wiersz „Ogród w Milanówku, pieśń nocnego wędrowca” autorstwa Jarosława Marka Rymkiewicza pochodzi z wydanego w 2002 roku tomiku „Zachód słońca w Milanówku”, uznanego za poetycką książkę roku. Utwór ten opowiada o ciągłym poszukiwaniu Boga przez człowieka, któremu towarzyszy cała przyroda. Skupia się na szeroko pojętej kwestii wiary i drodze do odnalezienia relacji ze Stwórcą.