Jan Lechoń zapisał się w historii literatury jako poeta czasów współczesnych oraz jeden ze Skamandrytów i współzałożycieli kabaretu Pikador. Był autorem wiersza Sprzeczka, pochodzącego z opublikowanego w roku 1924 tomu Srebrne i czarne. Utwór w melancholijny sposób opowiada o tytułowej kłótni pomiędzy kochającymi się osobami – sentymentalizm oraz uczuciowość to elementy charakterystyczne dla twórczości Lechonia.
Jan Lechoń, a właściwie Leszek Serafinowicz, był polskim poetą współczesnym, który zasłynął jako współtwórca literackiej grupy Skamander. Był także autorem tomu wierszy Marmur i róża, przynależącego do zbioru Poezje zebrane, wydanego w roku 1954. Jednym z opublikowanych w nim utworów jest Preludium, wiersz o zaskakująco pozytywnym jak na twórczość Jana Lechonia wydźwięku, pochwalający proste, zwyczajne życie.
Jan Lechoń to polski poeta i krytyk literacki tworzący w okresie dwudziestolecia międzywojennego, był współtwórcą słynnej grupy artystycznej Skamander. Utwór Herostrates otwiera wydany w roku 1920 zbiór Karmazynowy poemat, który poruszał tematykę związaną z od niedawna niepodległą Polską.
„Psałterz Dawidów” Jana Kochanowskiego stanowi poetycką parafrazę biblijnej Księgi Psalmów. Ukazał się w 1579 roku, nakładem Drukarni Łazarzowej w Krakowie. „Psalm 47” przedstawia dokonania Boga, który jest królem całego świata.
„Psałterz Dawidów” Jana Kochanowskiego to poetycka parafraza biblijnej Księgi Psalmów. Zbiór został wydany w 1579 roku nakładem Drukarni Łazarzowej w Krakowie. „Psalm 13” przedstawia uczucia osamotnionego człowieka, który bezskutecznie prosi Boga o pomoc.
„Psałterz Dawidów” Jana Kochanowskiego stanowi poetycką parafrazę biblijnej Księgi Psalmów. Ukazał się w 1579 roku w Drukarni Łazarzowej w Krakowie. „Psalm 91” przedstawia Boga, jako opiekuńczego ojca, który chroni człowieka przed wszystkimi nieszczęściami.
Ostatni tren z cyklu, zatytułowany Tren XIX albo sen, przynosi obszerną relację ze snu, w którym podmiotowi mówiącemu, poecie cierpiącemu po śmierci córki, ukazuje się jego zmarła matka z Urszulką na ręku. Bohater liryczny, Jan z Czarnolasu, z powodu rozpaczy długo nie mógł zasnąć i był bardzo udręczony i przemęczony swoim cierpieniem:
Tren XVIII jako jeden z nielicznych w całym cyklu jest napisany wierszem stroficznym – składa się z siedmiu czterowierszowych zwrotek (tetrastychów). Są one sylabiczne – wers pierwszy i czwarty to jedenastozgłoskowce, natomiast wersy wewnętrzne, drugi i trzeci, to siedmiozgłoskowce.
Tren XI zajmuje w całym cyklu Trenów miejsce szczególne. Zawiera bowiem opis kulminacyjnego momentu załamania dotychczasowego światopoglądu Jana Kochanowskiego – poety renesansowego, a tu przede wszystkim ojca, niemogącego pogodzić się z bólem po stracie ukochanej córki.
Po wielu słowach rozpaczy, pełnego goryczy rozpamiętywania, ale też ciepłego wspominania obecności zmarłej córki, po akceptacji tego, że śmierć jest nieodwracalna, a człowiek wobec niej bezsilny, poeta przechodzi w Trenie IX do bardzo ironicznej refleksji.