Księga ubogich I to utwór rozpoczynający cykl o tej samej nazwie (Księga ubogich), opublikowany w roku 1916, składający się z czterdziestu trzech liryków. Zbiór jest odzwierciedleniem przeżyć i refleksji związanych z tatrzańskimi wędrówkami. Napisany został przez Jana Kasprowicza, młodopolskiego poetę, który w swojej twórczości odwoływał się do motywów podhalańskich – choć pochodził z Kujaw, opiewał piękno gór.
Hymn św. Franciszka z Asyżu to utwór, który opublikowano w zbiorze Salve Regina, wydanym w roku 1902. Był to ostatni okres twórczości Jana Kasprowicza, polskiego poety epoki Młodej Polski, wykorzystującego w swoich dziełach różnorodne nurty – naturalizm, ekspresjonizm czy symbolizm. Opisuje pojednanie się z Bogiem po wielu latach buntu oraz wewnętrznej walki z postrzeganiem Stwórcy przez samego autora.
Tematyka relacji człowieka i Boga to kwestia nader często poruszana w utworach Jana Kasprowicza, wybitnego poety, krytyka literackiego, dramaturga i tłumacza związanego z epoką Młodej Polski. W wierszu Księga Ubogich III (Nie ma tu nic szczególnego) – inspirując się filozofią św. Franciszka z Asyżu – dokonuje pochwały prostego życia i doceniania wspaniałego świata i natury, które oferował nam ludziom miłosierny Stwórca.
Jan Kasprowicz był przedstawicielem Młodej Polski – poetą, krytykiem, tłumaczem i dramaturgiem – który w swojej twórczości poruszał się w nurtach symbolizmu, naturalizmu, ekspresjonizmu czy katastrofizmu. W wierszach odwoływał się do kwestii trudnych doświadczeń życiowych, biedy, samotności czy też relacji człowieka z Bogiem, fascynował się Kujawami, Tatrami i Dalekim Wschodem. Badacze literatury cenią go za wyjątkową niezależność oraz oryginalną formę dzieł.
Utwór W chałupie pochodzi z cyklu Obrazki natury, w którym znalazły się wiersze z nurtu naturalistycznego. Poeta powrócił tymi lirykami do czasów swojego dzieciństwa. Wychowywał się na wsi, jego ojciec był analfabetą. Jan był jednym z czternaściorga dzieci Kasprowiczów. Poeta znał problemy polskiej wsi i doskonale potrafił wypunktować jej zaniedbanie i zacofanie. Problemem wsi było też jej wykorzystywanie i niechęć niesienia pomocy.
Cykl czterech ponumerowanych sonetów, zatytułowanych Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach opublikowany został we Lwowie w 1898 roku. Badacze określają te utwory zbiorem wszystkich cech modernistycznej poetyki. Kasprowicz porusza takie problemy jak przemijanie, poszukiwanie sensu życia, zagrożenia, jakie niesie świat, znikomość nadziei, nietrwałość piękna itp. W opracowaniach historycznoliterackich zaznacza się, że w sonetach poeta zaznaczył zmianę, jaka zaszła w nim samym w toku twórczej pracy. Od naturalizmu przeszedł do symbolizmu i obficie korzysta także z impresjonizmu. Można odnaleźć w sonetach pewne elementy współgrające choćby z tatrzańskimi wierszami Tetmajera, Weselem Wyspiańskiego, czy Sztuką poetycką Verlaine’a. W sonetach Kasprowicza możemy zaobserwować ogólne tendencje artystyczne przełomu wieków.
Hymn „Dies irae” został opublikowany w 1899 roku na łamach krakowskiego czasopisma „Życie”, po czym ukazał się też w tomiku zatytułowanym Ginącemu światu w 1902 roku. Tytuł Dies irae oznacza dzień sądu ostatecznego lub dzień gniewu. Są to pierwsze słowa hymnu śpiewanego w liturgii rzymskokatolickiej podczas mszy żałobnej. Hymn pochodzi z XIII wieku, a jego autorem był Tomasz z Celano.
Jan Andrzej Morsztyn zapisał się na kartach literatury jako barokowy poeta, silnie związany z królewskim dworem i tworzący dzieła w tym nurcie. Choć zazwyczaj kunsztownie opisywał romanse, jest też autorem wierszy o poważniejszej tematyce. Jednym z nich jest W kwartanie, stanowiący refleksję dotyczącą kruchości egzystencji człowieka oraz jego przemijania, a także postawy w obliczu spotkania z Bogiem.
Redivivatus to wiersz, który może wydawać się nietypowy dla Jana Andrzeja Morsztyna, specjalizującego się w poezji dworskiej. Ten barokowy autor tym razem nie podjął miłosnych kwestii, odrzucił także wykwintną formę. Utwór porusza tematykę reinkarnacji, wędrówki dusz – jest to motyw obecny w literaturze już od czasów starożytnych, podejmowany m.in. przez samego Pitagorasa. Poeta interpretuje go na własny sposób, wykorzystując zaloty w kierunku urodziwej kobiety.
Jan Andrzej Morsztyn, poeta żyjący w XVII wieku, był przedstawicielem poezji dworskiej, pełnił także funkcje polityczne w otoczeniu króla, był m.in podskarbim koronnym. Jego wiersze cechował niebywały kunszt i zastosowanie wyrafinowanych środków stylistycznych, były one wielokrotnie przez autora poprawiane, jednak nie traktował on twórczości jako najważniejszego zajęcia w życiu. Z tego powodu, nie poruszał w swoich utworach kontrowersyjnych tematów, skłaniał się raczej ku lżejszym zagadnieniem, liryce miłosnej, czego przykładem jest wiersz O swej pannie.