opracowania

„Czarne kwiaty” Cypriana Kamila Norwida to zbiór wspomnień o ostatnich spotkaniach ze zmarłymi. Jego powstanie jest datowane na 1856 rok. Zbiór ukazał się w czasopiśmie „Czas” w grudniu tego samego roku.

Pisarz, który za życia, a nawet kilkadziesiąt lat po śmierci był zbywany całkowitym milczeniem, pod koniec XX wieku został uznany przez wielu historyków literatury za najwybitniejszego polskiego poetę.

– Norwid-liryk ostentacyjnie łamał przyzwyczajenia publiczności do wierszy śpiewnych o treściach nieskomplikowanie patriotycznych lub uczuciowych, czyli do tzw. wierszy rzewnych, popularnych w romantyzmie.

– Norwid nazwał swą twórczość dawaniem świadectwa prawdzie i dlatego dbał, aby każde jego słowo było nabrzmiałe treścią. Stąd nadzwyczajna zwięzłość jego wypowiedzi.

Cyprian Kamil Norwid krytycznie oceniał swoją epokę, ale poczuwał się do obowiązków wobec własnego narodu. Dlatego przedmiotem swojej poezji uczynił ogólny interes obywatelski:

– Niewiele nawiązuje do tradycji romantycznej, za to wybiega w przyszłość – poza swoją epokę.

Cyprian Kamil Norwid (ur. w 1821 w Laskowie-Głuchach k. Warszawy, zm. w 1883 r. w Paryżu) – poeta, prozaik, dramaturg, rzeźbiarz, malarz, filozof. Uważany jest za czwartego, obok Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, polskiego wieszcza narodowego.