Jan Lechoń był polskim reprezentantem epoki dwudziestolecia międzywojennego, z uwagi swoją dramatyczną biografię nazywany poetą tragicznym. Należał do grupy literackiej Skamander, a wiele lat życia spędził na emigracji. Jego wiersz Pytasz, co w moim życiu, wchodzi w skład zbioru Karmazynowy poemat, opublikowanego w roku 1920. Zestawia on ze sobą przeciwstawne, a jednocześnie paradoksalnie bliskie sobie oraz człowiekowi pojęcia – śmierci i miłości.
Na poezję Jan Lechonia, Skamandryty oraz słynnego literata okresu dwudziestolecia międzywojennego, w znacznej mierze wpłynęły tragiczne wydarzenia zarówno I, jak i II wojny światowej. Utwór Przypowieść, opublikowany w roku 1945, porusza kwestie ofiarności wobec swojej ojczyzny w obliczu konfliktów zbrojnych. Opowiada o walecznym żołnierzu, który choć poświęca dla kraju swoje życie, nie słyszy słów podziękowania i nie jest przez nikogo doceniany.
Jan Lechoń był polskim poetą należącym do literackiej grupy Skamander, tworzącym w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Jednym z jego słynniejszych tomów wierszy był zbiór Srebrne i czarne, opublikowany w roku 1924. Pochodzi z niego utwór Toast, który jest nostalgiczny, melancholijny i porusza zagadnienia nietypowe dla pochwalających codzienne życie oraz miejski zgiełk Skamandrytów – opowiada o nieuchronnym przemijaniu.
Jan Lechoń był współczesnym polskim poetą oraz prozaikiem, a także krytykiem literackim, związany był ze słynną grupą Skamander. Artysta w swojej twórczości podejmował zróżnicowane tematy, kluczowy wpływ na jego dzieła miał także trudny, wieloletni pobyt na emigracji. Wiersz Chełmoński, przywołujący w tytule znanego malarza, przedstawia uczucia towarzyszące mu na obczyźnie oraz tęsknotę za rodzimym krajem.
Jan Lechoń to słynny literat związany z grupą Skamander, tworzący zarówno poezję, jak i prozę. Jest autorem licznych zbiorów liryki, między innymi Srebrne i czarne, opublikowanego w 1924 roku. Na niebo wypływają białych chmurek żagle to pochodzący z niego wiersz, który w rzeczywistości nie posiada tytułu, dlatego też identyfikowany jest poprzez pierwszy wers. Utwór opowiada o miłości, która pozostaje niespełniona.
Jan Lechoń był polskim poetą, współtwórcą kabaretu Pikador oraz jednym z założycieli literackiej grupy Skamander – co ciekawe, uznaje się go za pomysłodawcę jej nazwy. Jego utwór Nie-Boska komedia pochodzi z domu Aria z kurantem, wydanego w roku 1945, nawiązującego wyraźnie do Strasznego dworu autorstwa Stanisława Moniuszki. Lechoń wspomina w nim dawną Polskę oraz prezentuje pesymistyczne poglądy na przyszłości kraju, kreuje katastroficzną wizję zagłady.
Jan Lechoń zasłynął w historii sztuki jako wybitny poeta i prozaik, współtwórca grupy artystycznej Skamander, ale też krytyk literacki oraz teatralny. Jest autorem kilku zbiorów poezji, między innymi Arii z kurantem, opublikowanej w 1945 roku. Z tego tomu wywodzi się wiersz Iliada, którego tytuł wskazuje na odwołanie się poety do mitologicznych motywów oraz postaci – ma ono na celu przedstawienie losów Warszawy poprzez aluzję literacką.
Jan Lechoń to polski poeta, który debiutował już jako czternastolatek, publikując zbiór Na złotym polu. Był także współzałożycielem grupy literackiej Skamander oraz kabaretu Pikador. Jego tom Srebrne i czarne, z roku 1924, to dzieło o wydźwięku pesymistycznym, w którym autor wyraził fascynację tematyką śmierci oraz popełnianych przez człowieka grzechów. Jednym z wierszy należących do zbioru jest Modlitwa, utwór poruszający kwestię ludzkiej egzystencji.
Jan Lechoń zapisał się w historii literatury jako poeta czasów współczesnych oraz jeden ze Skamandrytów i współzałożycieli kabaretu Pikador. Był autorem wiersza Sprzeczka, pochodzącego z opublikowanego w roku 1924 tomu Srebrne i czarne. Utwór w melancholijny sposób opowiada o tytułowej kłótni pomiędzy kochającymi się osobami – sentymentalizm oraz uczuciowość to elementy charakterystyczne dla twórczości Lechonia.
Jan Lechoń, a właściwie Leszek Serafinowicz, był polskim poetą współczesnym, który zasłynął jako współtwórca literackiej grupy Skamander. Był także autorem tomu wierszy Marmur i róża, przynależącego do zbioru Poezje zebrane, wydanego w roku 1954. Jednym z opublikowanych w nim utworów jest Preludium, wiersz o zaskakująco pozytywnym jak na twórczość Jana Lechonia wydźwięku, pochwalający proste, zwyczajne życie.