Tadeusz Borowski był polskim poetą, pisarzem oraz publicystą, tworzącym w okresie współczesności, należał do tzw. Pokolenia Kolumbów. Jeden z jego ważniejszych wierszy, Pieśń, wydany został w roku 1942 i wchodził w skład zbioru Gdziekolwiek ziemia…, opublikowanego w podziemiu. Autor przedstawia w utworze poglądy na temat ludzi doświadczających okrucieństw wojny, a następnie zapomnianych i odsuniętych na boczny tor.
Daniel Naborowski jest twórcą niewątpliwie przynależnym do baroku, jednak żyjąc w latach przypadających na jego początkową fazę, zyskuje miano poety „epoki przejściowej”, gdyż wykorzystuje w swoich wierszach zarówno tradycję renesansową, jak i manieryzm oraz konceptyzm okresu następującego.
Wiersz ten tworzy regularny trzynastozgłoskowiec ze średniówką po siódmej sylabie. Utwór rozpoczyna stwierdzenie faktu o charakterze sentencjonalnym:
Już od początku we fraszce tej uwagę zwraca anaforyczna konstrukcja, rozpoczynająca się od słów z czasem. Formuła ta występuje także w dalszej części niektórych wersów. Wielokrotne jej powtarzanie w połączeniu z zastosowaniem trzynastozgłoskowej formy wiersza sylabicznego tworzy rytm przypominający tykanie zegara. To współgra z tematem fraszki – jest nim powszechna władza czasu.
Daniel Naborowski (1573-1640) – poeta baroku, dyplomata, tłumacz, z wyznania kalwinista. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym.
Czesław Miłosz to wybitny polski poeta epoki współczesnej oraz laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Jego twórczość charakteryzowała mnogość poruszanych tematów, elementy moralizatorskie, katastrofizm czy wypowiedzi dotyczące kultury oraz cywilizacji. W wierszu Do mojej natury dokonuje pewnej autorefleksji, porusza tematykę człowieka i jego osobowości, unikatowego i niezbywalnego zestawu cech, który towarzyszy mu przez całe życie.
Po wyemigrowaniu Czesława Miłosza najpierw do Francji (1950), później do Stanów Zjednoczonych (1960) wielu znanych wówczas pisarzy tworzących w Polsce zaatakowało go – Konstanty Ildefons Gałczyński napisał Poemat dla zdrajcy, Antoni Słonimski nazwał go „wrogiem robotników i chłopów”. Potępił go też otwarcie Jarosław Iwaszkiewicz i Jerzy Putrament.
– różnorodność tematyczna (Miłosz jak świat – tak brzmi tytuł monografii Jana Błońskiego),
Roki to termin zaczerpnięty z dawnego polskiego prawa, oznaczający posiedzenie sądu, na które pozwany był zobowiązany stawić się w określonym czasie (na podstawie roku, czyli pozwu). Jak się za moment okaże, tytuł utworu odnosi się do sądu nad ludzkością.
Pierwsza lektura Piosenki o porcelanie wywołuje przede wszystkim wrażenia estetyczne. Uwagę zwraca rytmika (utwór napisany jest wierszem tonicznym, tworzą go wersy zawierające trzy, a rzadziej dwa akcenty), regularne rymy abab, a także trzykrotnie powtarzający się refren (Niczego mi proszę pana/ Tak nie żal jak porcelany).