Poemat Łąka to utwór pochodzący ze zbioru literackiego o tym samym tytule, opublikowanego w roku 1920. Stanowi reprezentację motywów, które poruszane są w tym tomie przez autora, Bolesława Leśmiana – polskiego poetę tworzącego w czasie dwudziestolecia międzywojennego. Wiersz ma charakter programowy, jest literackim przejawem zafascynowania przyrodą, a zawiera także rozważania dotyczące ludzi i ich funkcjonowania w świecie.
Ludzka niedoskonałość oraz życie w kalectwie – te na pozór negatywne cechy były dla Bolesława Leśmiana elementem istoty człowieczeństwa. Ten będący niespotykaną indywidualnością swojej literackiej epoki poeta tworzył głównie w okresie dwudziestolecia międzywojennego, choć lata jego debiutu przypadały na okres Młodej Polski. Motyw ułomności porusza w swoim wierszu Garbus, wchodzącym w skład tomu Łąka z 1920 roku, oraz przynależącym do mniejszego cyklu – Pieśni kalekujące.
Fabuła Dziewczyny, podobnie jak Dusiołka, cechuje się prostotą i bez trudu można ją streścić. Oto dwunastu braci usłyszało dochodzący zza muru płacz. Wyobrazili sobie, że jest to głos uwięzionej, potrzebującej pomocy Dziewczyny. Postanowili ją oswobodzić, starając się wspólnym wysiłkiem przebić mur.
Dwoje ludzieńków to wiersz będący nawiązaniem do folklorystycznej, ludowej pieśni, stanowiący jej autorską parafrazę. Opublikowany został w zbiorze Łąka, wydanym w 1820 roku, i wchodzi w skład mniejszego cyklu Trzy róże. Twórcą utworu jest Bolesław Leśmian, poeta okresu dwudziestolecia międzywojennego, który zapisał się w historii literatury dziełami nawiązującymi do pierwotności, odzwierciedlającymi rytm świata, pełnymi balladowości i fantastycznych postaci.
Człowiek w poezji Leśmiana jest ściśle związany z naturą. Widzimy go najczęściej na tle wydarzeń nagłych, niespodziewanych i przełomowych dla jego życia, kiedy tragicznie zmaga się z rzeczywistością.
Bolesław Leśmian, polski poeta dwudziestolecia wojennego, zasłynął wydanym w 1920 roku tomem Łąka, dotykającym kwestii natury, ludowości czy istoty człowieczeństwa. Omawiany wiersz, Do śpiewaka, wchodzi w skład tego zbioru oraz należy do mniejszego cyklu – Ponad brzegami. Leśmian w utworze zwraca się do tytułowej postaci, opisując jej zachwyty nad przyrodą oraz rozważając nad relacją pomiędzy człowiekiem i Bogiem.
Leśmian w swoich utworach często przedstawia świat pierwotny, nieskażony przez człowieka i cywilizację, który zapełnia wyłącznie natura. Przykładem takiego wiersza może być Ballada bezludna, utworzona za pomocą rzadkiego w naszej literaturze szesnastozgłoskowca (o rymach parzystych). Pierwszą strofę rozpoczyna opis kwitnącej szmaragdowo łąki:
Adam Zagajewski, ur. 1945 we Lwowie, zm. 2021 w Krakowie. Poeta, prozaik, eseista, krytyk literacki, tłumacz. Przedstawiciel pokolenia Nowej Fali. Autor kilkunastu tomów poetyckich i szkiców. Należy do najczęściej tłumaczonych polskich autorów współczesnych. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród międzynarodowych.
Adam Zagajewski był polskim poetą tworzącym w epoce współczesnej, należącym do pokolenia Nowej Fali – był także laureatem licznych nagród literackich, a jego dorobek charakteryzowały głównie wiersze białe i wolne. Utwór o intrygującym tytule – Szybki wiersz – został opublikowany w 1994 roku, wchodząc w skład tomu Ziemia ognista.
Sonet Żegluga odwołuje się do poprzedniego utworu, zatytułowanego Cisza morska. Jest jego kontynuacją, możemy bowiem zobaczyć ten sam okręt. Zmieniają się jednak okoliczności. Poprzednim razem morze było spokojne, tutaj zbierają się chmury i wzmaga wiatr powodujący fale: