W dwudziestoleciu międzywojennym pisarze sięgnęli inspiracja ku przypowieści biblijnej. Chcąc wyrazić swoimi dziełami uniwersalne treści i trapiące ludzkość problemy, ukryli je za parabolami. W ten sposób stworzyli utwory zwane powieściami parabolicznymi. Jest to literatura niezwykle głęboka, której odczytywanie wymaga od czytelnika bardzo dużo uwagi.
Przypowieść o domu na skale i o domu na piasku (znaną także jako Przypowieść o dobrej i złej budowli) można odnaleźć w dwóch Ewangeliach – według świętego Mateusza (rozdział siódmy, wersety 24 – 29) oraz świętego Łukasza (rozdział 6, wersety 46 – 49). Jest to niewielki fragment nauk Jezusa Chrystusa wygłaszanych na Równinie, opowiadający o dwóch osobach budujących swe domostwa. Historia ta jest metaforą postępowania człowieka za życia oraz jego stosunku do wiary, które mają go zaprowadzić do Królestwa Bożego.
Każde dzieło literackie jest odrębnym światem. Tworząc go, autor musi przyjąć pewne założenia i zależności pomiędzy jego elementami. Taki „stelaż” dla rzeczywistości wewnątrz opowieści nazywany jest kompozycją. Na przestrzeni wieków wykształciły się cztery rodzaje kompozycji: zamknięta, otwarta, ramowa i szkatułkowa. Najczęściej spotykane są pierwsze dwie, diametralnie od siebie odmienne. Każda rządzi się bowiem swoimi prawami i popularna była na przestrzeni innego okresu literackiego.
Wiersz „Ogród w Milanówku, pieśń nocnego wędrowca” autorstwa Jarosława Marka Rymkiewicza pochodzi z wydanego w 2002 roku tomiku „Zachód słońca w Milanówku”, uznanego za poetycką książkę roku. Utwór ten opowiada o ciągłym poszukiwaniu Boga przez człowieka, któremu towarzyszy cała przyroda. Skupia się na szeroko pojętej kwestii wiary i drodze do odnalezienia relacji ze Stwórcą.
Przypowieść o synu marnotrawnym znana jest także pod tytułem Przypowieść o miłosiernym ojcu, co wskazuje jednocześnie na jej dwóch głównych bohaterów. Jest to utwór biblijny, przynależący do Nowego Testamentu, do Ewangelii wg św. Łukasza (15,11 – 32). Omawiana historia przedstawiana jest przez Jezusa Chrystusa, który pragnie pokazać swym słuchaczom, czym jest szczere wybaczenie i miłosierdzie. Przykładem ma być ojciec, który potrafi ukorzyć się i przyjąć pod dach syna, który roztrwonił dobytek i utracił godność jako świniopas.
Utwór „Skok o tyczce” Kazimierza Wierzyńskiego ukazał się w 1927 roku w tomiku „Laur olimpijski”. Autor przedstawia piękno sportu i wysiłek zawodników, jaki muszą włożyć w osiągnięcie najlepszego wyniku.
Jacek Soplica (ksiądz Robak) to jeden z najważniejszych bohaterów „Pana Tadeusza”. Jest to postać dynamiczna – jego życie ulegało znaczącym zmianą, które wpływały nie tylko na niego samego, ale również na jego otoczenie. Bohater przeszedł przemianę, za sprawą której odpokutował wcześniejsze przewinienia.
„Burza” to utwór Adama Mickiewicza, który opowiada o niebezpiecznej burzy, którą napotkał statek na morzu. Wiersz jest czwartym sonetem z pisanego w latach 1825-1826 cyklu „Sonety krymskie” i należy do tzw. tryptyku marynistycznego. Inspiracją do napisania tego utworu mógł być sztorm, który spotkał poetę podczas jego podróży po Morzu Czarnym.
Każde dzieło literackie można pojmować jako odrębny świat. Tworząc pewną wizję, autor kreuje go wedle zależności jego elementów. Taki układ nazywany jest kompozycją. Na przestrzeni wieków wykształciły się cztery rodzaje kompozycji w literaturze, otwarta, ramowa, szkatułkowa i zamknięta. Każda z nich była popularna w nieco innym okresie literackim, każda rządzi się też nieco innymi prawami.
Angielski pisarz William Wordsworth, zaliczany do grupy tzw. poetów z Krainy Jezior, był m.in. twórcą wiersza Żonkile (org. I Wandered Lonely as a Cloud). Utwór ten opublikowany został w roku 1807, jednak inspirację do jego napisania stanowiło wydarzenie sprzed pięciu lat. Wordsworth głosił antyurbanizm, widok długiego pasa żonkili podczas spaceru zachwycił go, postanowił więc uwiecznić ten widok na kartach poezji.