Exegi monumentum – Wybudowałem pomnik… – interpretacja
Exegi monumentum są ostatnim utworem umieszczonym w III księdze zbioru Pieśni. Stanowią monumentalne ukoronowanie tego dzieła.
Exegi monumentum są ostatnim utworem umieszczonym w III księdze zbioru Pieśni. Stanowią monumentalne ukoronowanie tego dzieła.
Epoka romantyzmu wykształciła pewien bardzo charakterystyczny wzór bohatera literackiego. Poprzez wybitne dzieła takich twórców jak Goethe, Puszkin, Byron czy Mickiewicz, w powszechnej świadomości ludzi pierwszej połowy XIX wieku bardzo mocno utrwaliły się postawy, które z dzieł literackich bardzo szybko przenikały do prawdziwego życia. Żadna inna epoka nie mogła (i nie może nadal) poszczycić się aż tak silnym wpływem na ludzkie zachowania – bywało wszak, że młodzi ludzie w wyniku zbyt dosłownej lektury powieści czy poematu, tracili życie. Przyjrzyjmy się zatem, kim był ów „bohater romantyczny”!
„Czarne kwiaty” Cypriana Kamila Norwida to zbiór wspomnień o ostatnich spotkaniach ze zmarłymi. Jego powstanie jest datowane na 1856 rok. Zbiór ukazał się w czasopiśmie „Czas” w grudniu tego samego roku.
Utwór ten powstał w czasie pobytu Norwida w Stanach Zjednoczonych w 1854 r. i nigdy nie został ogłoszony za jego życia. Poeta wpisał go do listu do Marii Trębickiej i dopiero stąd, wydobyty przez Zenona Przesmyckiego pięćdziesiąt lat później, trafił na łamy „Chimery”.
Cyprian Kamil Norwid (ur. w 1821 w Laskowie-Głuchach k. Warszawy, zm. w 1883 r. w Paryżu) – poeta, prozaik, dramaturg, rzeźbiarz, malarz, filozof. Uważany jest za czwartego, obok Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, polskiego wieszcza narodowego.
W poezji Asnyka odzwierciedla się świadomość pokolenia, które żyło w cieniu upadku powstania styczniowego.
W przedstawionym tekście „Dramat i przestrzeń” Jana Błońskiego podjęta została skomplikowana problematyka wyodrębnienia i charakterystyki „przestrzeni dramatu”. Autor zauważa tam, że należy różnicować ją od „przestrzeni teatralnej” czy też „scenicznej” gdyż w odróżnieniu od dwóch wspomnianych przestrzeń dramatu jest tożsama z danym utworem literackim nie zaś miejscem czy nawet sposobem jego przedstawienia. Informuje ona czytelnika iż poza widzianym na scenie kawałkiem świata przedstawionego istnieje również jego pozostały fragment, który wpływa, między innymi, na losy bohaterów dramatu. Jego odbiór zaś jest ściśle uzależniony od nastawienia i wiedzy odbiorcy (widza). Rozważania i wnioski Jana Błońskiego są tożsame z moimi odczuciami względem tego typu dzieł literackich.
Bogurodzica jest pierwszym naszym tekstem literackim napisanym w całości po polsku. Wyszła spod pióra nieznanego do dziś anonimowego autora, zapewne duchownego.